Zeus - Co Nie Ma Sobie Równych [2008]

 Pierwszy odcinek evergrennów z pewnością nie jest dla nikogo zaskoczeniem. Znana, powszechnie lubiana i szanowana (ale nie klasyczna!), pierwsza legalna płyta Zeusa z Łodzi.

Ta produkcja to dla mnie pewien fenomen – raper nie dał Bóg wie czego, nie odkrył także prochu w żadnej z kwestii rap-rzemiosła. Teoretycznie pasuje tutaj znany cytat: „dobra płyta, na dobrych kurwa bitach”, jednak ta płyta ma w sobie coś więcej.

Nie jestem sezonowcem, który poznał łodzianina dopiero przy okazji legalnego debiutu, jednak do jego wcześniejszych dokonań –delikatnie mówiąc– nie pałałem miłością. Po prostu uważałem go za niezłego rapera, z którego mogą być ludzie, ale na razie jest jeszcze sporo za słaby.

Prawdziwym paradoksem jest fakt, że nawet w punkcie wyjścia do legalnej kariery, czyli demie na konkurs WuDoo, Zeus nie prezentował nieziemskich skillsów. Ba, nawet w pierwszej wersji „Tak to się żyje tu” wręcz gonił bit, co w świetle zwycięstwa w ww. konkursie mieni się jako kuriozum (z drugiej strony konkurs ten swego czasu wygrał zespół VNM-a, więc nie wymagajmy niewiadomo czego).

Tymczasem raper przeszedł przyśpieszoną metamorfozę i już jesienią 2008 roku rozjebał jednym z najlepszych debiutów w historii polskiego rapu. Szanse na taki obrót sprawy oscylowały w okolicach 20%. A jednak, udało mu się. I to praktycznie bez żadnej pomocy osób trzecich.

Płyta mimo upływu tych 4 latach nie zestarzała się ani o jotę. Zaraz malkontenci przyczepią się, że 4 lata to nie jest nie wiadomo ile, i w ogóle to poziom w 2008 był już dość mocny, jednak ja uważam, że 4 lata to taki okres, po którym można ocenić to, czy materiał nadaje się do regularnych powrotów, czy raczej należy wrzucić na player w przypadku posiadania związanych z nim jakichś fajnych wspomnień.

W tym wypadku bezdyskusyjnie jest to opcja nr 1. Płycie nie brakuje naprawdę niczego. Świetne teksty, które propsował nawet znany w pewnych kręgach rudy fanatyk poezji, także nie jest to przypadek. Doskonałe, bezbłędne latanie po bitach, które mimo, że opierają się na przeruchanym na wszystkie strony patencie, to jednak mają w sobie „to coś” i nie da się przy nich usiedzieć w miejscu. A przecież jest to zasługa gospodarza, ponieważ to on w pojedynkę wyprodukował wszystkie podkłady. Do tego brak bolączki co drugiej polskiej płyty, czyli świetne, hiphopowe refreny – naprawdę brak tutaj słabych stron. Wprawdzie jak wspomniałem wyżej, gospodarz nie wymyśla prochu, jednak w hiphopowej konwencji wycisnął wszystko (<skrecz> wszystko) co najlepsze.

Należy także wspomnieć dobry koncept, czy raczej „koncept” płyty, czyli podział na wesołą, oraz smutną część. Niby nic, a jednak jest jakiś wspólny mianownik poszczególnych kawałków, a płyta nie jest zbiorem przypadkowych utworów z poszczególnych sesji. Nie zapominajmy także o ciekawych skitach, które mimo, że przy którymś przesłuchaniu irytowały długością, to są ciekawie pomyślane i na pewno unikatowe w skali kraju. O dziwo, po latach ich długość z minusa stała się plusem – nie osłuchały się do granic możliwości.

Wybór kawałków, które są pewniakami do evergreenów jest naprawdę trudny. Zasadniczo, to na całej płycie kosa goni kosę i ciężko wskazać konkretnych faworytów. Sam najczęściej wracam do „Patrz”, „Nowy dzień” oraz „Jestem tu”. Uważam, że przy takiej długości płyty (63 minuty, 14 utworów) 3 typy wystarczają w zupełności. Polecam każdemu, chociaż pewnie każdy już zna.

9/10