Diox / The Returners - Backstage [2012]

Wstępy i tego typu rzeczy w tym tekście sobie daruję, jak pisałem wcześniej– prologiem do tej recenzji jest wpis „7 grzechów głównych Dioxa”, w którym wypunktowałem wady tego grajka.

Myślałem, że premiera trochę się przeciągnie i wpis ten opublikuję równo tydzień po tamtym, jednak standardem u nas jest wystawianie płyt na półki parę dni przed premierą, więc zostałem zmuszony do przyśpieszenia.

Jeżeli ktokolwiek myślał, że Diox wreszcie poszedł po rozum do głowy (albo przynajmniej po progres), to jest w sporym błędzie. To już nawet nie jest powielanie błędów „Logiki Gry” – to jest nowa jakość. Oczywiście znacznie gorsza jakość, ponieważ na tej płycie na niższym poziomie jest wszystko: flow, teksty, nawet bity (co dla mnie bynajmniej zaskoczeniem nie jest).

Ale po kolei. O ile pierwsza solówka warszawiaka mogła w jakimś stopniu podobać się fanom porad życiowych, to przy okazji tej przewiduję odpływ nawet z tej grupy słuchaczy. Nie wierzę, że zbiór dyrdymałów zawarty w „Mnie to nie interere” jara kogokolwiek, z fana(tyka)mi Ostrego włącznie.

Nie lubię wklejać w recenzji wersów wyrwanych z kontekstu, bez względu na to, czy się nimi jaram, czy nie, jednak na tej płycie jest tyle perełek, że nie sposób wymienić choćby trzech:

„Czuję, że sprzedaję wszystko, tylko nie dupę” nawija Diox. A czym jest ten tani populizm, który serwuje nam od 1,5 roku?

„Teraz uniwersalne prawdy spalam płomieniem w środku” – mam nadzieję, że wrzucił tam też obydwie swoje płyty.

„To nie jest żadna wytwórnia hitów, być może dlatego nie cisnę kitu” - jak słyszę takie wersy to zastanawiam się, kogo ich autor chce oszukać?

Do tego regres we flow… Diox zupełnie stracił polot, którym zachwycał jeszcze w 2010. Odsłuchując niektóre utwory odniosłem wrażenie, że Diox bez HiFi nie istnieje. Tam znacznie lepsi koledzy ciągnęli go do góry, tutaj nie ma tego bata nad sobą, przez co chełpi się przeciętnością.

O bitach trudno napisać więcej, niż jedno zdanie. Returnersi wypalili się i jest to niepodważalny fakt. Prawdopodobnie zarazili się od gospodarza również brakiem polotu. Bity są w najlepszym wypadku przeciętne, a jak wiemy, dziś każdy umie robić przeciętne podkłady. Jeżeli ktoś liczył, że na tej płycie bity będą nieść gospodarza, to mocno się przeliczył.

Na koniec zostawiłem oczywiście hipokryzję, która wylewa się z tego materiału litrami. Poza ww. wcześniej wersami o paleniu banałów, czy też sprzedawaniu dupy, warto wymienić także płaczliwy track o samotności, który wspaniale brzmi szczególnie w zestawieniu z obracaniem grupies na koncertach. Najlepsze, czyli "Panie recenzencie" rzecz jasna zostawiłem na koniec. Trzeba mieć „jogurt pod czaszką”, żeby nagrać taki utwór, no ale chyba nikt nie spodziewał się po członku HiFi czegokolwiek więcej. Jako kontrpancz podam tylko, że Diox nie powinien oceniać otaczającej go rzeczywistości, bo nie był przy Bogu, kiedy Ten ją tworzył, albo w wersji ateistycznej nie zainicjował wielkiego wybuchu. Jeżeli trzymamy się tego rozumowania, to wszystkie swoje utwory może wyrzucić do kosza, co zresztą mu doradzam.

W sumie, to nie ma, czego podsumowywać, wnioski po przesłuchaniu tej płyty to ten sam zestaw hejtów co przy okazji „Logiki Gry” z tym, że pomnożony przez 2. Diox regres, Returnersi regres, teksty dno dna. Ocena to aż 3, ponieważ mimo wszystko Diox jakoś tam leci, a bity są przeciętne. Oczywiście w PROSTO i tak to puścili, czekam na cyrkle.

3/10