Trzy Sześć - 24 TV [2012]

Płyty, w przypadku których po kolejnym przesłuchaniu nadal nie wiesz, co o nich napisać to najgorszy możliwy materiał do recenzji. Odpalasz raz, drugi, trzeci, dziesiąty i nie wynosisz z takiego odsłuchu dosłownie nic: ani pozytywnych, ani negatywnych emocji, idealna neutralność.

Przyznam, że byłem fanem Trzy Sześcia przez parę miesięcy. Dokładnie był to okres od featuringu u Te-Trisa, do wydania płyty „Desant”. Na pierwszej solówce warszawiaka zawiodłem się dość solidnie i nawet bity od Anta tego nie uratowały. Z tamtą płytą było tak: przesłuchałem i koniec, nie wiadomo, czy to dobre, czy złe, czy odpaliłoby się jeszcze raz, czy raczej nie. Do tego przypominał O.S.T.R.-a.

Potem „Las Vegas po awarii prądu” i znowu ten problem, co przy płycie wydanej pół roku wcześniej. Wprawdzie ludzie propsowali, mi jednak nadal coś nie pasowało i nie umiałem się przekonać.

W końcu przyszedł czas na pierwszą płytę nagraną w całości na autorskich bitach. Wlało to trochę nadziei w moje serce, że z tej okazji Trzy Sześć zepnie się i nagra coś lepszego niż 2 poprzednie, średnio udane produkcje. Chuja tam.

Przed właściwym opisem należy wspomnieć również o stosunku rapera do bitów. Przy okazji wydawania „Desantu” na pytanie, czemu intrumentale, a nie autorskie produkcje odpowiadał, że nie jara się żadnym producentem z Polski. Rozumiałbym, gdyby powiedział, że nie jara się producentami będącymi w jego zasięgu, dlatego intrumentale. Ale gdzie tam. Nagle po 2 latach obniżył poziom oczekiwań dość poważnie, bo aż do przeciętniaków typu Zbylu i MMX. Skąd ta zmiana? Nagle okazało się, że Polscy producenci są ok.?

Lubię płyty koncepcyjne, ponieważ mam pewność, że wykonawca włożył w takie nagrywki znacznie więcej pracy i wysiłku. 24tv nie jest może szczytem wyszukania, ale stoi wyżej (zarówno pod względem wykonania, jak i pomysłu), niż taki „Lot 2011” czy też „Pasja.”

Tematyka kawałków nawiązująca do programów w telewizji? Pomysł ciekawy, wykonanie też, ale brakuje „tego czegoś.” Program dnia został ułożony dość dobrze, ale bez fajerwerków. Ważne jest to, że zwrotki w poszczególnych utworach trzymają się z góry założonego tematu, bez odjazdów czy zapychaczy w wersach, co przecież u innych raperów jest dość nagminne.

Same teksty są bardzo dobre, miejscami można nawet powiedzieć, że błyskotliwe. Króluje w nich humor i ironia, przez co pierwsze nasuwające się skojarzenie to oczywiście Łona. Jednak Trzy Sześć nie posiadł umiejętności pisania tekstów zapadających w pamięć. Owszem, są tam pojedyncze bardzo dobre linijki, albo nawet całe zwrotki, ale to tylko tyle. Żaden utwór nie rzuca w na kolana w całości.

Drugi problem to flow. Warszawiak rapuje po prostu do bólu poprawnie. Do tego dodajmy dziwną manierę w głosie i można pomylić go ze wczesnym O.S.T.R.-em. Możliwe, że nie zdaje sobie z tego sprawy, ale takie są fakty. Stylu we flow nie stwierdzono, co jest dość poważnym minusem (jak u Solara).

Zdanie, które zawarłem na początku recenzji to chyba największa obelga dla płyty z konceptem. Bo koncept może się udać, może się nie udać, a kiedy nie wywołuje żadnych emocji to zaczyna się dość poważny problem: bo tak naprawdę nie wiadomo, co jest nie tak. Moim zdaniem problem leży w Trzy Sześciu, który był dobry jako freestyleowiec, dobry na featach, gdzie dorównywał nawet Te-Trisowi, ale kiedy ma pociągnąć sam całą płytę, to nagle okazuje się, że nie ma nic ciekawego do zaoferowania. Poza ostatnim kawałkiem, do którego będę wracał dość często.

5,5/10