Pezet & Małolat - Live in 1500m2 [2012]

Jak przypomnieli w niedawnym wywiadzie bohaterowie tego wpisu, do tej pory w Polsce wyszły zaledwie 2 płyty koncertowe: Molesty oraz SLU. Po standardowej dla każdego projektu, w jakim Kaplińscy maczają palce, w tym wypadku rocznej obsuwie, wreszcie mam przyjemność zrecenzować 3cią płytę live w polskim rapie. I to nie byle jaką.

Po tym, jak zeszłoroczna próba nagrania „Live in Fonobar” spaliła na panewce byłem przekonany, że projekt ten umarł śmiercią naturalną. Pezet i Małolat znani są z tego, że niewiele im się chce, więc nie miałem złudzeń, że ta płyta zostanie odłożona na „kiedyś”, czyli de facto na nigdy. Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że jednak całe przedsięwzięcie doszło do skutku i premiera płyty „Live in 1500m2” będzie miała miejsce jeszcze przed wakacjami.

Przyznam szczerze, że nigdy nie słyszałem warszawiaków na żywo, jedynie jakieś krótsze lub dłuższe urywki na youtube. Jest to spowodowane tym, że koncerty mnie zwyczajnie nie jarają. Uważam, że przy recenzji takiej płyty jest to zarówno plus, jak i minus. Plus, bo oceniam to zupełnie świeżo, nie na zasadzie „a na koncercie było rozwodnione piwo i dobre dupeczki po prawo, a tutaj nie ma, więc nie czuć atmosfery.” Minus, bo nie mogę skonfrontować z umiejętnościami prezentowanymi przez raperów na wcześniejszych koncertach. Toteż nie mam zielonego pojęcia, czy specjalnie spięli się na ten, czy zawsze grają takie zajebiste koncerty, co chciałbym wyraźnie podkreślić w tym miejscu.

Opis płyty zacznę więc od formy Kaplińskich na mikrofonach. Jest ona dla mnie naprawdę pozytywnym zaskoczeniem. Skądinąd słyszałem, że Pezet lubi przy nagrywaniu pociąć sobie wersy i na raz nie zarapowałby większości swoich zwrotek z przeciągu ostatnich 5 lat. Nie mam pojęcia o tym, jak nagrywa Małolat, ale po tym, jak na „Dziś w moim mieście” parę razy gonił bit miałem o niego dość poważne obawy.

Jednak już po otwierającym płytę „Zaalarmuj” moje wątpliwości zostały rozwiane niemal całkowicie. Zarówno Pezet jak i Małolat rządzą tak mikrofonami jak i granymi bitami bez najmniejszego problemu. Przyśpieszają, zwalniają, dostosowują się do tempa podkładu i tego, jak zarapowali dany numer w pierwotnej, płytowej wersji. Jest to o tyle ważne, że utwory zostały dobrane przekrojowo: usłyszymy zarówno 10cio letnie, spokojne „Refleksje” jak i świeżą, bangerową „Dopaminę.”

Dodatkowym smaczkiem tej produkcji jest oczywiście zespół, który na żywo wykonywał wszystkie podkłady, a raczej ich własne interpretacje. Tutaj zaczynają się schody: tak naprawdę faktyczne wzbogacenie oryginalnej wersji przez grany bit ma miejsce zaledwie w paru numerach. Owszem, w takim „Lubię” czy też „Jestem sam” wyszło to naprawdę kozacko, ale z drugiej strony „Piszę tekst” zostało całkowicie obdarte ze swojego pierwotnego charakteru i zadziorności.

Nie mam pojęcia, czy to kwestia niedopilnowania, niechlujstwa, czy niechciejstwa obu stron, ale to naprawdę przeszkadza. Powodem na pewno nie jest ucho do bitów, ponieważ w tej kwestii obu braciom nic się nie da zarzucić: na każdym ich projekcie wszystkie podkłady zawsze stały na przynajmniej bardzo dobrym, a większości na najwyższym aktualnie możliwym poziomie.

Drugim dość poważnym minusem (o którym zdążyli wspomnieć w wywiadzie) jest słabe ogarnięcie odgłosów publiki. W momentach, kiedy widownia dopowiada słowa/śpiewa refreny nie da oprzeć się wrażeniu, że albo jest tam garstka osób, albo nikomu nie chce się krzyczeć. Raperzy zarzekają się, że to kwestia głośności mikrofonów, a ja kupuję to tłumaczenie. Tym bardziej, że stosunek głośności instrumentów do wokali jest dobrze ustawiony i nic niczego nie zagłusza.

Ogólnie projekt (poza paroma ewidentnie źle zagranymi bitami) zaskakuje in plus, czego naprawdę się nie spodziewałem. Miałem tego nawet nie słuchać, skończyło się na zamówieniu fizyka. Jednak Pezet po raz kolejny udowadnia, że jeżeli sygnuje swoją ksywką jakiś materiał, to jest to równoznaczne ze znakiem jakości Q.

7/10