Hukos - Knajpa Upadłych Morderców [2012]

 Kiedyś współczułem Hukosowi, że pomimo wydania całkiem niezłej płyty był znany przede wszystkim z chęci zajebania prezydenta. Teraz współczuję mu z powodu potężnego przehajpowania jego pierwszego legalnego wydawnictwa.

Od dawna wiadomo, że polskie wytwórnie poszły po rozum do głowy agencji PR i wiedzą, jak nakręcić hajp na tak naprawdę losową produkcję. Przy włożeniu odpowiedniej ilości sił oraz chęci schemat ten sprawdza się w 99% przypadków. Rzecz jasna tak samo było z albumem członka Famy Familii.

Najczęściej kontynuacją ww. schematu jest moment pęknięcia balonika, który zazwyczaj łączy się z mniejszym lub większym rozczarowaniem. Oczywiście mówię o ogarniętych słuchaczach, bo gimbusy i tak łykają wszystko (co można ładnie zaobserwować na fanpage VNM-a, polecam).

Przed przesłuchaniem płyty polecam również długi, 4-ro częściowy wywiad z Hukosem. Dzięki niemu parę kwestii oraz plotek zostaje wyjaśnionych i na pewno pozwala zobiektywizować ocenę płyty. Ja np. byłem gotowy słać chuje na Step za przekładanie premiery, tymczasem okazuje się, że była ona przesuwana na życzenie gospodarza.

Z wywiadu warto wychwycić tłumaczenie odnośnie powodu  przekładania premiery – Hukos mówi tam coś o „pieprzonym perfekcjonizmie”, po czym w paru utworach raczy nas słabej jakości przyśpieszeniami, czy też followupami wplecionymi z gracją przysłowiowego słonia w składzie porcelany. Są to pierwsze i najpoważniejsze minusy płyty – dawno nie słyszałem tak topornych i tak sztucznych nawiązań do klasyków. Przyśpieszenia stoją na niewiele wyższym poziomie. Jeżeli tak wygląda choćby połowiczny perfekcjonizm Hukosa, to podejrzewam, że osoba recenzująca pierwsze wersje utworów dostawała krwotoku z uszu.

Nie samymi przyśpieszeniami i followupami człowiek żyje, więc warto wymienić również pozytywne strony, ponieważ jest ich zdecydowanie więcej. Przede wszystkim są to dobre pomysły na kawałki. Nie odnotowałem notorycznego u innych raperów zlewania się ze sobą tracków, co jest plusem. Koncepty na poszczególne kawałki, czy to o relacjach damsko-męskich, czy o złej karmie, czy też o politycznych faktach i mitach są jasno określone i gospodarz stara się ich trzymać, nie ograniczając się do nawiązania do tytułu w paru wersach.

Same teksty również są godne pochwały – Hukos ma coś do powiedzenia i wie, w jaki sposób chce to wyrazić. Trafne przemyślenia, emocje, obserwacje otaczającego świata, wszystko odpowiednio wyważone – bez wygrzewek i wczuwek w wieszcza narodowego pasują do gospodarza jak ulał. Zasadniczo jest to najmocniejszy punkt płyty i gospodarz wydaje się zdawać sobie z tego sprawę.

Wydawało się także, że Hukos wie o niedostatkach w swoim flow, tzn. wszystko jest dobrze, póki białostoczanin nie zaczyna kombinować. Do tego momentu Hukos przy pomocy swojego mocnego głosu świetnie siedzi na bitach i rządzi nimi, nigdy nie ma miejsca odwrotna sytuacja. Jednak kiedy tylko zaczynają się przyśpieszenia, czy też refreny w stylistyce chopped and screwed, zaczyna się również linia pochyła jakości poszczególnych utworów. Szkoda, że osoba odpowiadająca za ostateczne szlify materiału nie wychwyciła tego.

Były plusy, były minusy, czas na kwestie neutralne. Tak, zgadliście, chodzi o bity. Niestety, ale poza wyjątkami niczym się nie wyróżniają. Oczywiście, na płycie znajdzie się 4-5 naprawdę zajebistych podkładów, jak np. te autorstwa Donatana czy Kixnare'a, ale na tym ta wyliczanka się kończy. W wywiadzie Hukos podkreślał, że wielokrotnie zmieniał bity do poszczególnych kawałków – słysząc to samo nasuwa się pytanie, czy na pewno było to dobre posunięcie? Jeżeli tak, to jak wyżej – nie chciałbym usłyszeć pierwszych wersji utworów.

Drugą neutralną kwestią są goście. Mimo, że można usłyszeć liczne głosy, iż przeszkadzają oni gospodarzowi, pozwolę sobie nie zgodzić się z tymi opiniami. Hukos owszem, jest dobry, ale podejrzewam, że zamęczyłby nas w 17 utworach, po 3 zwrotki każdy, bez żadnych urozmaiceń.

Same featy niby nie brzmią, jakby były nagrywane na odczepnego, jednak w żadnym wypadku (poza Zeusem i Cirą) nie jest to standardowy poziom danego rapera. Dla Hukosa jest to i plusem i minusem, ponieważ dzięki temu nie został zjedzony w żadnym numerze. Najlepszy gościnny utwór to oczywiście „Wszystko płynie”, który bez Zeusa i Ciry nie miałby racji bytu.

Wbrew temu, jak wielu chciałoby widzieć tę płytę – nie jest to taki wjazd na legal, jak chociażby w przypadku Zeusa. Szkoda, ponieważ Hukos miał ku temu zarówno potencjał jak i promocję oraz możliwości. Jeżeli do tego dodamy długi proces powstawania całości, możemy czuć się lekko rozczarowani.

Nie jestem w stanie pojąć, czemu w przeważającej większości opinie o tej płycie wyrażane są w tonach od „świetna produkcja, czołówka” do (o zgrozo) „płyta roku”. Szczególnie poważną przesadą jest to pierwsze stwierdzenie. Każdy, kto się pod nim podpisuje, jest niespełna rozumu, a raczej słuchu. Nie uświadczymy tutaj NIC nadzwyczajnego, ani nic nowego. Po prostu, dobra płyta, na dobrych kurwa bitach i tyle. Ocena uwzględnia fakt, iż rap zaangażowany społecznie nadal jest w Polsce stosunkowo niszowy. W przeciwnym wypadku byłoby niżej.

8/10