Bonson/Matek - Historia Pewnej Historii [reedycja 2012]

Kiedy zakładałem tego bloga zastanawiałem się nad odpowiednim pretekstem, aby popełnić recenzję najlepszej podziemnej płyty 2011 roku. Wiadomo - już po podsumowaniach, klasykiem ona nie jest, żeby pisać „ot tak”, jednak z odsieczą przyszła mi legalna reedycja, która po wielu perturbacjach ostatecznie zagościła na półkach dobrych sklepów muzycznych i tych gorszych.

Tutaj reedycja poza aspektem zmiany płaszczyzny rapowej gospodarzy z amatorskiej na półprofesjonalną czy tam profesjonalną ma także inny wymiar, czyli remastering autorstwa Noona. Niby nic, niby gorszych rzeczy się słuchało, ale nie w 2011 roku. Master oryginalnej wersji strasznie kuł w uszy, niedociągnięcia było słychać niemal cały czas i bynajmniej nie mówię tutaj o odczuciach tylko i wyłącznie niewiadomo jak wczutych słuchaczy. Noon wykonał jednak kawał świetnej roboty i nadał płycie porządny, nowy szlif, który mocno odświeżył brzmienie. I tylko strach pomyśleć, co by było, gdyby legalna reedycja została oddana w ręce słuchaczy bez wcześniejszego remasteringu, ponieważ takie pomysły miał Najgorszy Menager Na Świecie.

Nigdy nie rozumiałem fenomenu Bonsona i w dalszym ciągu w pełni go nie rozumiem. Wcześniej kojarzył się raczej z przeciętnym rapem. EP-ka Wspomnienia z domu umarłych była strasznie słaba i naprawdę dziwię się, że po takim materiale ktokolwiek stawiał szczecinianina w gronie „młodych, perspektywicznych”, bo ja miałbym opory przed umieszczeniem go na 3ciej liście rezerwowej do takiego zgromadzenia. Potem były trochę lepsze projekty z Brusem czy Soulpetem, jednak i to, choć mogło się podobać, to nie porywało – ot, jedno – dwa – trzy przesłuchania i dziękuję, gdzieś tam leży i pamiętam, że nie zniesmaczyło mnie jakoś bardzo. Na tej produkcji Bonson znajduje się na ostatnim już etapie ewolucji w kierunku własnego stylu, którym ma szansę zrobić prawdziwe zamieszanie na polskiej rap scenie.

Jednakowoż (dobre słowo) pamiętajmy także o wadach. Najważniejsza z nich, czyli przytyk o trzecim z braci Kaplińskich autorstwa znanego i (nie)lubianego Flinta jest wprawdzie przerysowaną, ale jednak prawdą, ponieważ jeżeli spojrzymy na kwestię tekstową, to płyta ta równie dobrze mogłaby mieć napisane na okładce Muzyka rozrywkowa 2 i nikt, kto kupiłby płytę o takim tytule w oczekiwaniu kontynuacji hedonistyczno – rozpaczliwej tematyki poprzedniczki nie byłby zawiedziony. Także wersy z bonus tracku „ktoś brzmi jak ja, chuj sam zżynałem z Małolata” można w pewnym stopniu dopasować do stylu Bonsona. Wprawdzie jest to już tylko naleciałość, ale jednak kojarząca się jednoznacznie (powtórzenia, przerywanie itd.). Pewnie potem w komentarzach ktoś napisze, że przecież można uznać to za taki „nurt” w nawijaniu. Oczywiście, jest to racja, jednak weźmy na przykład Ciecha – też nie stroni od przerywania flow i powtórzeń, a jednak nie było żadnego skojarzenia z Małolatem i vice versa.

Drugą kwestią są bity, które mimo, że bardzo dobre, to pozostawiają pewien niedosyt. Oczywiście czuć tę mityczną chemię na linii raper – producent, podkłady są bardzo dobrze dopasowane klimatycznie do nastroju, którzy tworzy warstwa tekstowa, fajnie, że usłyszymy w nich liczne, elektroniczne inspiracje, co najważniejsze wykorzystane ze smakiem i wyczuciem. Słychać jednak dość wyraźnie, że Matkowi brakuje jeszcze albo umiejętności, albo sprzętu. Osobiście skłaniam się ku drugiej opcji, ponieważ gdzieś w wywiadzie przewinęło się, że robi bity we FL. Nic nie mam do takiego sposobu, jednak nakłada to na producenta pewne (dość poważne) ograniczenia (patrz Fokus – Alfa i Omega).

W ostatecznym rozrachunku minusem tej produkcji jest również znużenie, jakie może dopaść pod koniec odsłuchu. Gospodarz ma wprawdzie bardzo dobre, przesiąknięte emocjami teksty, jednak ile można, zabrakło tutaj wyważenia w kwestii długości płyty. Zamiennikiem tego mogłoby być oczywiście pewne urozmaicenie, nie mówię, że od razu coś z przeciwnego bieguna, jednak przynajmniej ciut innego, niż główna linia płyty. Ułomnością pierwszej wersji był mastering, o którym pisałem wyżej, tutaj został poprawiony. Za to na pewno niekorzystna okazała się (wymuszona) zmiana podkładu w Panu śmieciu. Dobre zremiksowanie tego kawałka graniczyło z cudem i zgodnie z przewidywaniami wszyscy producenci wyłożyli się na tym, rady nie dał absolutnie nikt, a już na pewno nie te 2 podkłady, które weszły na płytę. Siłą rzeczy nasuwa się pytanie, czy naprawdę nie dało się oczyścić sampla z Lady Pank, czy po prostu jest to efekt lenistwa, z którego przecież słynie Pezet i jego otoczenie. „Numer nieznany” umieszczam w tabeli o tytule„plusy”, całą płytę w „musisz znać”, ponieważ jest to naprawdę dobra i świeża produkcja, zaś duet gospodarzy w „za parę lat rozjebią”. Polecam.

4/5