Pezet - Muzyka Rozrywkowa [2007]

Tym razem w evergreenach trochę mniej kontrowersyjnie, chociaż nie jestem tego w stu procentach pewny. Pierwsza polska, w pełni southowa płyta na naprawdę wysokim poziomie, magnum opus najlepszego rapera w Polsce: Muzyka rozrywkowa.

Na wstępie uprzedzam hejty na moje rzekome psychofaństwo wobec Pezeta – o ile w przypadku „Live in” faktycznie wydałem osąd trochę za szybko, tak tutaj słucham tej płyty od 5 lat i naprawdę naprawdę brak tu słabych punktów.

Przypomnijmy więc genezę „Muzyki rozrywkowej”. Po 2 klasycznych płytach z Noonem, Pezet stał się niemal idolem ludzi zakochanych w takim właśnie rapie. Wszyscy psychofani myśleli, że tak zostanie już na zawsze, jednak raper nie osiadł na laurach i postanowił iść krok dalej. Trzeba przyznać, że był to najlepszy pomysł w jego życiu.

Premiera płyty przeciągała się jakiś czas i mimo, że Pezet wyraźnie zapowiadał, w jakim klimacie będzie utrzymany album, to oczywiście nie uchronił się przed falą oburzenia ze strony zamkniętych głów. To wtedy zaczęły się śmieszne zwroty typu „Pezet skończył się na Poważnej”.

Ogólnie początkowe przyjęcie płyty nie było zbyt dobre, ponieważ w 2007 roku liczba słuchaczy wiedzących, co to south oscylowała w granicach 10%, a pozostali mieli zbyt zamknięte głowy, żeby zgłębić temat. Liczyło się tylko to, że nie ma sampli od Noona i płaczu na trackach.

Starzy fani odeszli, ale przyszli nowi, którzy dbają do dziś o to, aby hajs się zgadzał. To właśnie od Muzyki Rozrywkowej zaczął rosnąć fejm Pezeta w środowiskach małolatek niesłuchających rapu.

Więc co takiego niesamowitego jest w tej produkcji? Przede wszystkim świeżość, potem świeżość i na końcu świeżość. Nawet, jeżeli ktoś wcześniej próbował przeszczepić southowe klimaty na nasz grunt, to efekty nie były tak świetne, jak w przypadku rozrywkowej. Pezetowi naprawdę się to udało.

Warto zaznaczyć, że to właśnie od tej płyty zaczął się progres we flow stołecznego MC. Wcześniej Pezet rapował dobrze i nikt tego nie podważa. Od tej produkcji zaczął iść do przodu, aż do poziomu reprezentowanego obecnie. Dlatego też ta płyta jest taka ważna.

Zdaję sobie sprawę, że seks, dupeczki i picie mają tyle samo fanów, ilu hejterów. Możecie nie doceniać tematyki płyty, ale MUSICIE docenić sposób, w jaki opowiada o tym Pezet. Tak samo ja mogę nie mieć wczuwki na poezje i tego typu pierdoły, ale mogę docenić to, jak składają Bisz, czy też Laik.

Na koniec parę słów o bitach. Nie ukrywam, że brzmienie płyty powinno przyprawiać o orgazm każdego, kto wychylił się spoza truskulowych kręgów chociaż o trochę. Świetne, soczyste, southowe bity są zajebistym podkładkiem dla hedonistycznego rapu gospodarza przez całeg 15 numerów. Tutaj specjalny props należy się dla Szoguna, który wyprodukował 13 z 15 utworów. Dwa dodatkowe podkłady to dzieła Kociołka oraz Korzenia. Należy podkreślić, że odstają one ani o jotę od bitów reprezentanta Szybkiego Szmalu.

 

Podsumowując, Muzyka Rozrywkowa to naprawdę kamień milowy w polskiej hip hopowej muzyce. Tak naprawdę jakiekolwiek próby w kwestii zmiany brzmienia  na szerszą skalę zaczęły się właśnie od tej płyty i chwała jej za to.

10/10