Mi-La & Sista Flo - Kolaż EP [2012]

Mając w pamięci traumę, jaką zostawił we mnie odsłuch „Drużyny mistrzów” broniłem się rękami i nogami przed odpaleniem „Kolaż EP”. Po prostu mam już dość słuchania godzinnego stękania chujowych raperów, którzy w dodatku (najczęściej) nieudolnie kserują innych. Parę dni temu odkryłem, że ta EP-ka ma zaledwie 5 utworów, więc postanowiłem dać jej szansę, pół godziny mogę poświęcić.

Kim w ogóle są gospodynie tego materiału? Dwiema niespełnionymi prawie-raperkami. Prawie, bo u Sisty Flo (co za ksywka, ja pierdole) nie usłyszymy nic ponad nieudolne kserowanie Wdowy, zaś w przypadku jej koleżanki z zespołu nie ma mowy o żadnym rapowaniu: zerowe wyczucie bitu, czajenie się na werbel i takie historie.

Tutaj pojawia się pytanie, co przyświecało Świętemu, kiedy zdecydował się na wydanie takich rapowych pokrak? Zgrywali z Jeżozwierzem ambasadorów dobrego smaku, którzy są WYŻEJ niż jakaś hipsterska i alternatywna na siłę Alkopoligamia, po czym zrobili coś znacznie gorszego wydając te potworności. Mam nadzieję, że przynajmniej swoje bity sprzedał za jakąś godziwą cenę.

To właśnie podkłady Świętego oraz Tedi Teda są jedyną wartością dodatnią na tym materiale. Mocne, nowojorskie, z brudem na werblu – klasa muzycznej strony jest bezdyskusyjna, jednak jej niesamowity potencjał został spierdolony przez 2 Panie, które uroiły sobie, że potrafią rapować.

W sumie, to prócz ww. dwóch Pań, do zagłady bitów przyczyniło się także dwóch Panów, którzy zupełnie nie wpasowali się w konwencję. Wyga potwierdził swoją strasznie słabą formę, rapowanie Jaśka MBH lepiej przemilczeć.

Tekstowo z tej płyty nie zapamiętałem nic. Niby tytuły poszczególnych tracków brzmią obiecująco, jednak po odpaleniu nic z tego nie wynika. Niby jest zarówno trochę refleksyjne jak i zdystansowanie, jednak po przeskoczeniu na kolejny utwór nie pamięta się z tego nic.

W świetle tego, co usłyszałem na tym albumie, całkowicie nie dziwi mnie praktycznie zerowy feedback. Pardon, poza wyjątkiem, jest nim oczywiście mój ulubieniec: Jacek Baliński, który zgodnie ze swoim zwyczajem musiał zrobić z siebie kretyna i na łamach Popkillera popełnił pozytywną recenzję tej płyty.

Zdaniem mojego ulubionego publicysty w polskim Internecie, raperki „doskonale czują te bity”. Myślisz, że ktoś się tutaj myli? Nic z tych rzeczy, Baliński kontratakuje jeszcze zanim zdążyłeś wyszukać go na facebooku i wysmażyć na niego solidnego hejta:  „Kwestią osobną jest ich nawijka jako taka - na tyle specyficzna, że najzwyczajniej w świecie nie każdemu przypadnie do gustu.” Także wszystko jest jasne, jeżeli wydawało Ci się, że Mi-La nie potrafi rapować, to było to tylko złudzenie, tak naprawdę to nie wczułeś się w jej nawijkę. I wszystko jasne.

2/10