Fenomen Małpy

Od dawna przymierzałem się do popełnienia tego tekstu, jednak jakoś nie mogłem zebrać się w sobie. Ostatecznie takim zapalnikiem została zdobyta przed kilkunastoma dniami „złota płyta” dla „Kilku numerów o czymś”.

Więc co takiego zrobił raper wcześniej znany z parunastu tracków Proximite i bootlegu z Returnersami, że sprzedał 15 000 sztuk swojego albumu? No właśnie, nic. Od premiery minęły 3 lata, a ja nadal nie rozumiem, co ludzie widzą w tym truskulowym pitu-pitu zaserwowanym na KNOC?

Zajebiste teksty? Gdzie tam. Są bardzo dobre, ale szału nie stwierdzono. Chyba, że jesteś truskulem, wtedy „5 element” masz z pewnością ustawiony na dzwonku oraz budziku i obudzony w środku nocy recytujesz dowolny wers z tego numeru. Małpa nie musi wstydzić się ani jednego słowa z zapisków na tę płytę, jednak na pewno nie jest to nic tak przełomowego, żeby od razu sprzedawać 15 tysięcy sztuk.

Bity? Podobna sytuacja jak z tekstami: jest parę bardzo dobrych podkładów, reszta jest po prostu dobra. Typowe cięcie ładnych sampelków i podkładanie bębnów, czyli to, co polscy producenci lubią najbardziej. Serio nie ma tutaj czym się zachwycać. Bity na PRZYNAJMNIEJ takim poziomie powinny być standardem, tutaj proch nie został wymyślony.

To może chociaż flow? Do tego elementu warsztatu najlepszym komentarzem będzie to, że Małpa całą płytę nagrywał, a raczej szył co parę wersów. Sam się do tego przyznał, jednak słuchając albumu bez trudu można było wyłapać to wcześniej.

Więc czym tak naprawdę wyróżnia się Małpa? W dalszym ciągu niczym. Nagrał solidną płytę, której sukces jest swoistą kulą śnieżną, im dłużej się toczy, tym większe kręgi zatacza. Najdziwniejsze jest to, że aktualnie autor KNOC osiadł na laurach i skupił się na liczeniu hajsu z koncertów. Rozumiem, że nie poszedł za ciosem i nie wydał nic w 2010 czy też 2011, jednak 3 lata od premiery już do czegoś zobowiązują.

W tzw. międzyczasie torunianin wyraził ubolewanie z powodu szycia swoich wersów i zobowiązał się do nawijania całych utworów „na raz”. Skutki tego pomysłu są bardziej niż opłakane, w aktualnych zwrotkach Małpy nie czuć nawet ¼ energii zawartej w każdym jednym wersie KNOC.

Prócz poprawiania swojego warsztatu 1/2 Proximite zajmowała się również dogrywaniem dość sporej ilości featów i tutaj pojawia się kolejny problem. Jak tylko i wyłącznie solidny człowiek mógł znaleźć się na tylu płytach? Pierwsze featy z pewnością wynikały z jarania się Małpą, jednak późniejsze z pewnością miały w sobie pierwiastek chęci przytulenia części fejmu Małpy. Udało się to Pezetowi i Małolatowi, których teledysk zrealizowany do „Nagapiłem się” z Małpą obejrzany został (stan na 23.08.2012) 6 021 747 razy. Wydaje się to niedorzeczne, jednak spójrzcie sobie na wyniki innych teledysków na kanale „PezetTV”.

Wydaje się, że za wypromowaniem rapera stoi więc ślizg, jednak i ten trop jest częściowo fałszywy. Owszem, legendarne forum odpowiada za początkowe paręnaście metrów sukcesu Małpy, jednak sukces ten aktualnie możemy mierzyć w kilometrach. Przy takiej skali „pomoc” sprzed 3 lat wypada mizernie i myślę, że bez niej Małpa poradziłby sobie niewiele gorzej.

I dochodzimy do stałego punktu programu, czyli słuchacze, którzy propsują lub hejtują nie na podstawie swojego gustu, tylko w zależności od tego, co jest akurat modne, lub co poleci kolega. Tak spirala fejmu Małpy nakręcala się i nakręcała, aż dotarła do 15k sprzedanych krążków. Myślę, że przyczyniła się do tego prosta forma poszczególnych tracków na albumie: przy słuchaniu nie ma miejsca na rozkminy, czy jest to prawdziwy rap, czy nie i dlaczego. Po prostu jest to w 100% Hip Hopowa płyta i ludzie od klasycznego stwierdzenia „nie słucham rapu, ale paktofonika i kaliber dobre” dołączyli do tego duetu jeszcze Małpę. Dlaczego akurat jego? Torunianinowi po prostu udało się wejść „na rynek” w odpowiednim momencie, czyli na początku powrotu mody na rap. Sam jestem zdziwiony, że przyniosło to aż takie efekty, jednak pamiętajmy, że poprzedni boom również był nakręcany przez niedzielnych słuchaczy, zaś jego głównymi beneficjentami również wcale nie byli najlepsi. Bo powiedzmy sobie jasno, KNOC nie zasługuje na żadną złotą płytę.

P.S. SORRY ZA OBSUWĘ, NASTĘPNY TEKST OCZYWIŚCIE ZGODNIE Z HARMONOGRAMEM – W SOBOTĘ.