NNFoF - No Name Full of Fame [2012]

Do momentu premiery producencka płyta zielonogórskiego duetu była najbardziej oczekiwaną przeze mnie produkcją roku 2012. Jak to zazwyczaj bywa w takich przypadkach niestety, ale wysokie oczekiwania zostały dość szybko zweryfikowane przez brutalną rzeczywistość.

Muszę pochwalić się, że miałem ten duet na oku od prawie 3 lat – konkretnie od remixu singla ze wspólnej płyty Racy i Peerzeta, gdzie bez trudu zjedli oryginał. Potem obserwowałem ich przez wspólne projekty z Erkingiem, gdzie udowadniali swoją nieprzeciętność, w tzw. międzyczasie odliczając dni do premiery albumu producenckiego. Jednak wszystko to na daremno, a płyta na 99% znajdzie się w zawodach roku.

Jeżeli ktoś czytał Ślizg i zapchał sobie głowę jakimiś pierdołami o tym, że „ta produkcja będzie lepsza od nowego Kodexu” i tym podobnymi, to od razu może włożyć te mądrości między bajki: płyta nawet nie zbliżyła się do poziomu najsłabszego z Kodexów (czyli III), nie mówiąc o całkiem niezłej IV.

Pierdolę, pierdolę, ale bez konkretów, więc już je podaję. Jako, że jest to płyta producencka, to większą uwagę przywiązuję rzecz jasna do bitów, które nie mogą być przeciętne czy słabe, muszą być zajebiste, albo przynajmniej solidne. Tutaj mamy tylko tę drugą opcję. Serce mi się kraje, kiedy po przesłuchaniu całości w głowie nie został mi ani jeden z 15 klasycznych bitów.

Najgorsze jest to, że nie widzę żadnych przyczyn takiego obrotu spraw. Na innych produkcjach bity zielonogórskiego duetu naprawdę wbijały się w głowę i ciężko było o nich zapomnieć, tutaj jest na odwrót. Nie twierdzę, że są fatalne, ale sceny nimi nie zmienią.  Wprawdzie jest to parę poziomów wyżej, niż recenzowani niedawno Voskovy, jednak w porównaniu z wcześniejszymi dokonaniami mamy do czynienia ze sporym zawodem.

Zawodem jest także poziom raperów, którzy może i na papierze prezentowali się nieźle, ale kiedy przyszło co do czego, to zaserwowali nam powtórkę z większości takich projektów, czyli parę mocnych momentów i ruch jednostajny przeciętniacki. Nie zawiedli i jak zawsze do zwrotek gościnnych przyłożyli się: Zeus, Miuosh z HST oraz Jeżozwierz. Ich tracki są naprawdę dobre i warto zostawić je na swojej playliście.

Pozostali w mniejszym lub większym stopniu zawiedli. Może trudno taki zarzut odnieść do wersów Peji oraz Piha, jednak od nagrywki (nawet, jeśli tylko w refrenie) z Kool G Rapem wymagam trochę więcej, niż standard, którym zalewają swoje płyty od lat.

Bardzo rozczarował Peerzet, którego stać na wiele, wiele więcej. Myślę, że można zacząć martwić się o poziom jego płyty w Aptaun. Tak wychwalany i mający potencjał Oxon również nie zaprezentował się w pełnej krasie, czego nie rozumiem, bo jest przecież mało rozpoznawalny i powinien chwytać okazję. VNM kolejny raz pierdoli jakieś bzdury, że jest najlepszy, polecałbym mu przesłuchanie swojej ostatniej płyty. Żyt Toster utwierdził tylko w przekonaniu, że Pyskaty ma rację nie obiecując wydania płyt swoim Asom.

Na koniec zostawiłem oczywiście chujowiznę, zarówno tę spodziewaną jak i zaskoczenia. W pierwszej kolejności trzeba wymienić Stillo, czyli kolejną kulę w płot od Stay True. Ponad to na płycie mogliby się nie pojawić: Erking, Huczu, EMAS, Bodega, Hurragun oraz Kojot, który mimo upływu 2 lat od premiery swojego mixtejpu nadal nie nauczył się kłaść podwójnych na bit. Jest to kłopotliwe, ponieważ jego utwór ma aż 3 zwrotki i został w całości napisany na podwójnych, więc mimo dobrego pomysłu i klimatu jaki został stworzony do spółki z bitem, numer ląduje w koszu.

Motywem przewodnim tej recenzji jest słowo „zawód”, więc oprze się na nim także podsumowanie. Płyta nie wstrzyma słońca i nie poruszy ziemi, a na pewno nie pomagają jej w tym klasyczne produkcje, czyli tak naprawdę brak wyróżnika spośród mnóstwa takich bitów. Jeżeli chce się robić to, co robi większość sceny, należy być w tym naprawdę dobrym i tworzyć 9 na 10 zajebistych bitów. Tutaj 15 na 15 jest co najwyżej solidnych, a jak wspomniałem wyżej, jest to dużo za mało. Jeżeli do tego dodamy (poza wyjątkami) zawód ze strony raperów otrzymujemy największe rozczarowanie roku 2012, mimo, że całość stoi na tym solidnym poziomie.

6/10