Borixon - Rap Not Dead [2012]

Po nieudanej przygodzie z własną wytwórnią, jedna z legend polskiego rapu wraca na scenę. I to w jakim stylu! Jak sam followupuje: „Chcieliście wydymać Freda? Teraz Fred wydymał was”.

Często piszę o tym, że raper X został spisany na straty, a w rapera Y już nikt nie wierzył, jednak przy Borixonie nie ma w tym ani krzty przesady. Po pełnej porażce Juicy Juice oraz średnim przyjęciu płyty z Kajmanem krzyżyk postawili na nim dosłownie wszyscy, z zagorzałymi fanami, którzy nie słuchają nowości włącznie.

Sam byłem bardzo zdziwiony, że tak ogarnięty biznesmen jak Winni przyjął w szeregi swojej wytwórni ten wrak rapera. Potem w formie „promocji” wypuszczane były typowe wywiady na odpierdol, gdzie dochodziło do scen, w których główny bohater odmawiałodpowiedzi na określone pytania (po ich przeczytaniu), ponieważ… nie chciało mu się nie mówić.

Wprawdzie potem single zwiastowały potencjał na dobrą płytę, jednak raczej były odbierane jako „ciekawostka” „najlepsze utwory na płycie” etc. Sam myślałem tak samo i po odpaleniu płyty dość poważnie się zdziwiłem.

Pewnie wszyscy zastanawiacie się, co nowego może mieć do zaoferowania potencjalnym słuchaczom 35 letni raper, autor 6 oraz współautor 7 płyt? Na pewno bezpretensjonalny rap bez zbędnego napinania się, obserwacje 30+ latka, a do pomocy takich bitmejkerów jak Donatan czy David Gutjar. Wszystko razem daje mieszankę wybuchową, mimo, że na papierze nie wygląda to nadzwyczajnie.

Do płyty podchodziłem niezwykle sceptycznie, jednak okazuje się, że biznesowy zmysł Winiego nie zawiódł po raz kolejny. Byłem święcie przekonany, że Borixon robi płytę „żeby hajs się zgadzał”, tymczasem Rekin naprawdę przyłożył się do każdego (!) utworu  na płycie.

Nad tym, że największym plusem płyty są bity, nie ma co dyskutować. Każdy, ale to każdy producent wykonał zajebistą pracęi dał bit pasujący do klimatu płyty. Donatan, Gutjar, Teka Rafpak, Kaerson, Bystry, Sakier, Erionite oraz DNA zrobili zajebistą, newschoolową robotę. Bity są naprawdę fresh jak na polską scenę, za co należy się megaprops.

Sam gospodarz pasuje do bitów i leci na nich solidnie. Bez fajerwerków, ale również bez wpadek. To samo tyczy się gości, żaden z nich nie przyćmił gospodarza, jednak każdy dał zwrotkę na wysokim poziomie. Tekstowo będziemy mogli posłuchać w większości refleksje 30 paro latka z perspektywy czasu, jednak są to naprawdę ciekawe przemyślenia, przykładem których jest utwór „Mój przyjacielu”.

Jak na razie płyta ta jest największym zaskoczeniem roku 2012. Ciekawe jest, że dwóch byłych przyjaciół osiągnęło naprawdę wysoką formę w tym samym roku, przy czym nikt nie spodziewał się nawet średniej, w stosunku do obu z nich. Materiał polecam z pewnością niezamkniętym truskulom, fanom nowych brzmień, oraz każdemu słuchaczowi z otwartą głową. Rap not dead, Borixon not dead.

9/10