Szacunek wydawców do osób kupujących płyty

Od 3 lat przyglądam się cenom płyt i jestem szczerze zniesmaczony zataczającym coraz szersze kręgi brakiem szacunku do kupujących, a raczej ich portfeli. Bo jak inaczej nazwać sytuację, w której rok po premierze możesz mieć tę samą płytę za 2/3 ceny? ROK, nie parę lat.

Takich przykładów jest mnóstwo. Chociażby w niedawnej promocji wytwórni Embryo mogliśmy kupić wydany w poprzednim roku „Zeus, jak mogłeś?” za 21,99, czyli 10zł taniej, niż po premierze. 

Nie przekonuje mnie argument, że „nakład się wyprzedaje”, ponieważ popyt na albumy w wersjach fizycznych występuje w regularnych odstępach czasu (w przypadku czołówki sceny zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że jest ciągły) i jeżeli ktoś tego nie rozumie i tłoczy powiedzmy 3000 sztuk, a potem ogłasza, że „nakład wyprzedany i chuj”, to żaden z niego biznesmen i niech wraca żebrać o drobne w zamian za pokazanie miejsca parkingowego.

W tym wypadku pozytywny jest przykład Alkopoligamii, gdzie wszystkie wydane przez to wydawnictwo płyty można dostać cały czas, w tej samej cenie.

Takiego właśnie uczciwego podejścia oczekuję, a nie ładowania w chuja gdzie się da. Mistrzem tej czynności jest oczywiście opolski Step. Spuśćmy kurtynę milczenia na zapalniczki, cyrkle i deski klozetowe z logo Chady, jednak dodawanie płyty Piha do biletów było ciosem poniżej pasa. Gdybym chodził na koncerty, to czułbym się jak impotent, któremu akwizytor właśnie wcisnął majtki, w których nie widać wzwodu. Tak też czułem się, kiedy cena tej płyty została obniżona o połowę.

Kontynuując wątek cen należy wspomnieć o niebezpiecznie rosnących kosztach kolekcjonowania płyt. Rozumiem, że wszystko idzie w górę, ale 40zł za album w polskich warunkach jest przegięciem. Zaraz przyjdzie jakiś mądrala, który oglądał wywiad z Noonem, w którym ten postępowiec ogłasza, że przecież 30zł to cena EPki, a LP powinno kosztować 45zł albo i więcej i dlatego takie są u niego ceny. Chciałbym zobaczyć wyniki sprzedaży i zapytać, czy nie lepiej sprzedać więcej za niższą cenę, uzyskując ostatecznie wyższy dochód?

To samo tyczy się Trzeciego Wymiaru, który za swój ostatni album życzy sobie (w Empiku) 40zł. Dla kontrastu tyle samo kosztuje (z przesyłką) edycja specjalna dowolnego albumu ze strony Alkopoligamii, za prawie połowę tej kwoty mniej możesz mieć „Warszawskie ZOO” Flinta. Czyli jednak da się.

Za co raperzy życzą sobie aż tyle? Tego nie wiem, chociaż Waldemar Kasta wspominał coś o rosnących cenach materiałów, z których powstają wersje fizyczne. Niestety nie był to żart. Zasadniczo to raperzy mogą sobie sami ustalać cenę, zwracam tylko uwagę na to, że 40zł to już granica, powyżej której sprzedaż płyt będzie zwyczajnie spadać. I dziwnym trafem albumy podziemnie nie drożeją proporcjonalnie do legali, dziwne.

Innym problemem, który uwypukla brak szacunku dla kupujących płyty jest wypuszczanie specjalnych edycji z chujwiejakich okazji. I w ten sposób była możliwość bycia jednym z 15 tysięcy frajerów, którzy zapłacili 30+ złotych za płytę Sokoła i Marysi Starosty, i którzy w nagrodę otrzymaliby możliwość zakupu limitowanej edycji z okazji dobicia do złotej płyty. Gdzie tu jest jakikolwiek sens? Na szczęście okazało się, że Wojtek „Gimby idę po was, he he he” Sokół czyta ślizg i w odpowiednim momencie wycofał się z tych planów. Warto dodać, że tego typu projekty wychodziły już spod skrzydeł m.in. Hemp Gru. Ale akurat ich fanbase ma nieograniczony niczym budżet i nie ma problemu w dorzuceniu do bluzy za 250zł jeszcze jednej płyty za 30, choćby różniła się ona tylko kolorem okładki.

Szczytem jest natomiast olewactwo w stosunku do realnych zbieraczy winyli. Standardem na naszym podwórku jest nawet nie zająknięcie się na temat ewentualnego wydania winylowego. I tak taki słuchacz myśli sobie: „Dobra, nic nie mówią, to pewnie nie będzie, kupuję CD”. Zadowolony kupił sobie CD (oczywiście zaraz po premierze), a po 2 miesiącach raper z uśmiechem na ustach ogłasza, że „W związku z dobrym odbiorem płyty łaskawie wytłoczę XX sztuk winyli”. No kurwa, chyba kogoś pojebało. I tak mogłeś zakupić najlepszą płytę solową Ryszarda Peji za 36zł, po czym dowiedzieć się, że jak chcesz mieć winyl, to „se kup”, za kolejne 60zł. Nieważne, że za te 35zł kupiłoby się inną płytę, nawet tego samego wykonawcy, najważniejsze, że hajs się zgadza.

Problemu dotykają trochę także reedycje. Ogólnie jestem ich gorącym zwolennikiem, jednak w pełni rozumiem wkurwienie osoby, która kupiła pierwszą solówkę Mesa za jakieś chore pieniądze rzędu 150-200zł na allegro, po czym Alkopoligamia ogłosiła reedycję. Akurat w tym wypadku nowa wersja różni się od oryginału, jednak działa to także w drugą stronę: posiadacze reedycji mają jeszcze naprawdę dobre utwory nagrane specjalnie na tę okazję, a posiadacz pierwszej wersji pęknięte pudełko, porysowaną płytę i parę innych tego typu niespodzianek.

I tak jest to lajtowy przykład w porównaniu z reedycją GPWI Jimsona, która wyszła praktycznie z dnia na dzień i nawet, jeżeli ktoś kupił wersję pierwotną 2 lata wcześniej za te ponad 100zł to musiał mieć niezły wkurw widząc niczym nieróżniący się dotłok za 21zł.

Zdaję sobie sprawę, że ameryki tym tekstem nie odkryłem, a wszyscy tylko myślą, jak przyciąć gimbusów w chuja, ale chciałem gdzieś całościowo ująć ten problem. Wiadomo, że tutaj podałem tylko parę przykładów i tak naprawdę w każdym z nich można znaleźć kontrargument, jednak moim celem było pokazanie ogólnej, niebezpiecznej tendencji dla tego rynku. Puentą jest oczywiście apel, który każdy odwiedzający tego bloga i tak zna: nie kupujcie płyt zaraz po premierze.