GrubSon & BRK - Gruby Brzuch [2012]

W hiphopowych kręgach o Grubsonie, a raczej o jego chujowości krążą już legendy. Wprawdzie apogeum beki minęło już jakiś czas temu, ale napis „GRUBSĄ NAJLEPRZY” cały czas wywołuje uśmiech na twarzy i przypomina czemu nie warto wchodzić w folder, który zawiera w nazwie tę ksywkę.

Wstęp na temat chujowości rybnickiego MC sobie daruję, przypomnę tylko, że nieprzypadkowe jest przejmowanie przez niego od łódzkiego skrzypka schedy idola gimbusów. Nad fenomenem jego chujowości pochylę się jeszcze w przyszłości, w oddzielnym tekście.

Już od samego początku byliśmy zachęcani do sprawdzenia płyty, m.in. wspaniałą okładką:

Która została ochrzczona najgorszą okładką w PL rapie i nie pomógł jej nawet dość poważny lifting, który przeszła (patrz wyżej).

(W ostatecznej wersji koszula i guziki widoczne na obrazku są prawdziwe, i co z tego).

Okładka okładką, i tak nie wlicza się w ostateczną ocenę, więc przejdźmy do meritum, czyli zawartości muzycznej. A jest naprawdę o czym pisać.

Jeżeli ktoś zna poprzednie płyty Grubsona to na tym etapie może zakończyć czytanie recenzji, ponieważ na tej produkcji raper nie wyeliminował żadnej ze swoich (licznych) wad, a w dodatku dla podkręcenia efektu chujowości wziął sobie do duetu kolegę, z którym to urządzili sobie trwające godzinę oraz kwadrans zawody, w których ścigają się w poziomie tekstów (a raczej jego braku).

Nigdy nie miałem wczuwki w teksty i tak naprawdę podobają mi się nawet przerysowane bajki Rick Rossa o tym, jak wygrywa życie, ale gdzie Rzym, a gdzie Krym. W poziomie pierdolenia, populizmu i żenady  Grubson przechodzi sam siebie, a jego kolega dzielnie dorównuje mu kroku. W telegraficznym skrócie połowa płyty to marne pierdolenie o tym, żeby się nie poddawać, a drugie pół to informacja o tym, jak ULTRAKURWAŚWIEŻY jest wspólny projekt duetu.

Trudno było spodziewać się po tej dwójce czegoś ambitniejszego, ale 23 utwory o tym samym uważam za lekkie przegięcie. Co innego, gdyby był to mixtejp, jednak tutaj mamy do czynienia z pełnoprawnym LP (które przy tym rzekomo jest ultraświeże, jak wmawiają nam autorzy). Do tego dodać należy jeszcze fakt, że zarówno Grubson, jak i BRK umieją bardzo dobrze poruszać się po bitach, jednak nie wykorzystują tego w pełni.

Oddzielnego akapitu warte jest wspomnienie chujowego humoru, który natrętnie pojawia się przez całą płytę i nie sposób od niego uciec. Zwieńczeniem żartów na poziomie znanego producenta Bobera jest ostatni track „Przygody Grubego Brzucha”, w którym gospodarze opowiadają pseudośmieszną historię, która przy takim kunszcie prowadzących trzyma w napięciu do samego końca i potem aż chce się zapętlać. Kurwa, kto to przepuścił przez selekcję?

Muzycznie jest niemal tak, jak poprzednich albumach rybnickiego mc, czyli połączenie dancehallu, reggae, rapu. Wprawdzie wplecione zostały utwory z trochę cięższym brzmieniem, jednak ani trochę nie zmienia to odbioru całości. Niby brzmieniowo płyta jest nawet ok., jednak chujowe zawodzenie i jeszcze gorsze teksty szybko ściągają bity do parteru. Autorami podkładów są oczywiście obaj gospodarze.

Całość brzmi jak odrzuty odrzutów odrzutów odrzutów z odrzutów z lat nagrywania swojego dema i nie powinna znaleźć się nawet na żadnym mixtejpie, nie wspominając o żądaniu jakiejkolwiek kwoty za te wątpliwej jakości wypociny najgorszego rapera w kraju i jego koleżki. Uważam wręcz, że MaxFlo powinno dopłacać ludziom, żeby tylko zechcieli przesłuchać tę chujowiznę (i tego będę żądał przy kolejnej płycie rybnickiego śpiewaka).

1/10