Młode Koty #1: HuczuHucz

 HuczuHucz – znany szerszej publiczności głównie z powodu wydania pół roku temu chujowej płyty „Po tej stronie raju”. W tym wpisie pochylę się nad jego fenomenem, oraz poddam ponownej weryfikacji jego dokonania płytowe.

Już nie raz pisałem, że formowe fejmy to w 90% przehajpowane wacki, z tym syndromem mamy do czynienia również w tym wypadku. Przypomnijmy, że przed wydaniem ostatniej płyty Huczu na swoim fanpage miał całe 559 lajków. Dla porównania teraz ma ich 42,5 raza więcej. Nawet, jeżeli niezasłużenie, to jest to pewien fenomen.

Wszystko to jest sprawką 2 utworów. „Gdyby nie to” dla chodzi o damską część audytorium, oraz „Krzyk” dla męskiej. Oczywiście utwory nie są jakieś fatalne i mogę ich posłuchać (tak samo, jak„Paznokci” Małpy, czy „Pana śmiecia” Bonsona), jednak to one są wabikiem nakręcającym fejm na tego raperzynę. Skillsy (bądź też ich brak) nie mają tutaj żadnego znaczenia, ważne, żeby były piosenki o miłości.

Na fali tego fejmu pierwszy nakład płyty rozszedł się w trymiga, dosłownie parę dni. Szybko? Pierwszy, 200 sztukowy rzut reedycji został wyprzedany na pniu – w całe 8 minut od momentu rozpoczęcia aukcji! Na pewno jest to niepodważalny dowód na to, że te 23k osób nie wzięło się z kosmosu, jednak równocześnie jest to potwierdzenie zaślepienia fanatyków rapera. Bo kto normalny czekałby parę miesięcy na płytę, na której tak naprawdę znajdują się 3-4 dobre utwory?

Miało być o raperze, a nie o jego psychofanach, więc poświęćmy trochę miejsca również samemu Leszkowi (może wszystkie Leszki to chujowe rapery? HE HE).

Na potrzeby tego wpisu zmusiłem się do przesłuchania wszystkich solowych płyt Hucza (wcześniej znałem tylko tę ostatnią) i muszę przyznać, że była to katorga porównywalna z odsłuchem ostatniej płyty Grubsona. Czuć mocną inspirację Sokołem i fajnie, szkoda tylko, że deko chujowe te opowieści. Siła Sokoła tkwi w jego plastycznych tekstach, ale również w zajebistym, pewnym głosie. Na pierwszej płycie Huczu brzmi, jakby mama za ścianą klepała kotlety i nie mógł sobie pozwolić na głośniejsze rapowanie. Wprawdzie na drugiej płycie jest trochę lepiej, jednak dalej jest to poziom niżej niż przeciętny formowy raper, więc tym bardziej nie rozumiem, po co to wypuszczał?

O trzecim wydawnictwie pisałem wyżej, dodam tylko, że jeżeli ktoś nakręcony dobrym singlem „Krzyk”, po odpalaleniu tejże płyty był zaskoczony poziomem pozostałych utworów, to rozwiązanie zagadki kryje się na poprzednich albumach reprezentanta Gdańska. On po prostu zawsze był chujowy, zwrotka na Ślizg Bengrze 2011 to szczyt jego możliwośći, zaś na „Po drugiej stronie raju” zwyczajnie zdarzają mu się jedynie przebłyski. Tak na moje wprawione ucho wyrobi się za 2-3 płyty. Zaznaczam, że wyrobi się nie znaczy, że będzie tak zajebisty, jak teraz się powszechnie uważa.

Na zakończenie dodam, że cieszę się z faktu, iż nie został wciągnięty przez żadną większą wytórnię, czyli nie będzie nachalnie promowany na największą nadzieję nowego pokolenia czy chuj wie co jeszcze. Jego obecna wytwórnia zakłada sobie maile w domenie @wp.pl, co najlepiej świadczy o jej profesjonalizmie.

Płyty wydane:

Zabili mi DJ’a [2008] – 0,5/10

Haust [2010] – 2/10

Po tej stronie raju [2011] – 3,5/10

Zalety:

Spoko głos, 

Miejscami zdarzą się naprawdę dobre wersy,

Nie duka.

Wady:

Nierówność, 

Nierówność, 

Nierówność, 

Nierówność, 

Nierówność.

Podobieństwo: 

Tekstowo wcześniej Sokół, obecnie podobny do każdego formowego rapera.

Ocena na dzień dzisiejszy: 

Niczym się nie wyróżnia, szkoda czasu na słuchanie całej płyty (co innego pojedynczych tracków), lepiej zamiast tego odpalić sobie po raz setny jakiegoś klasyka. Płyt sprzed 2011 nawet nie ściągać.

Perspektywa: 

 Nie wróżę mu kariery wśród ogarniętych słuchaczy, wśród słuchaczy niedzielnych już ją zrobił, więc nie ma o czym mówić. Przewidywałbym szybki spadek z tego wysokiego konia, jednak przykład Małpy pokazuje, że fejm osiągnięty w taki sposób jest (zaskakująco) trwały.