Kali x Paluch - Milion Dróg Do Śmierci [2013]

Fajnie, że Paluch ma zacięcie, ale 3 płyty z jego udziałem na przestrzeni roku to jest dużo za dużo. Tym bardziej, że nie ma w sobie nic wyjątkowego - ot, rzemieślnik jakich wielu. Jeżeli w porę się nie opamięta to jego kariera skończy się tak szybko, jak się zaczęła.

Podobnie zresztą jest z Kalim, który w środowisku cieszy się sławą "speca od refrenów", który umie nieźle podśpiewywać. Im dłużej słuchałem "Miliona dróg do śmierci", tym bardziej w to wątpiłem, zaś po kilkudniowej sesji z tym albumem nabawiłem się uczulenia na głos ex członka Firmy. W szczególności na momenty jego "zawodzenia".

Pytanie zasadnicze: po co tak właściwie powstał ten projekt? Nie widzę nawet jednego argumentu za płytą rzemieślnik x przeciętniak. Oczywiście poza standardowym, że "hajs się musi zgadzać". Do tej pory Paluch i Kali trafiali do różnych środowisk. Tym albumem zrobili sobie obopólną przysługę dotarcia do szerszego grona odbiorców. Na tym plusy się kończą, bo co z tego, że "Milion Dróg Do Śmierci" jest lepsze od "Nim zgaśnie słońce", skoro w dalszym ciągu poziom słuchalności jest dramatycznie niski?

Przede wszystkim bardzo chętnie dowiedziałbym się o czym konkretnie jest ta płyta? Mimo wielokrotnych przesłuchań nie zdołałem posiąść tej informacji. Patrząc na tekstowe prostactwo (nie mylić z prostotą) obu Panów, teza o jakimś drugim dnie wydaje się być fałszywa. Typowe pierdolenie o niczym, na milion tytułowych sposobów. Tekstami o tym, że Paluch idzie do przodu, udaje mu się, jest zajebisty i dba o rodzinę już rzygam, ile można o tym pierdolić? Z grubsza Kali uprawia to samo, tylko na niższym poziomie lirycznym.

O ile niski poziom warstwy tekstowej był w zasadzie do przewidzenia, tak nie spodziewałem się aż takiej chujni na bitach. W trakcie odsłuchu z zaciekawieniem zajrzałem w creditsy zobaczyć co to za wacki uraczyły nas swoimi wątpliwej jakości produkcjami. Patrzę, a tam Julas, Sherlock, Donatan, SoDrumatic... Szok i niedowierzanie towarzyszy mi aż do dziś. Przecież te ksywki przetaczały się już przez inne niuskulowe albumy i zawsze reprezentowały poziom o parę leveli wyższy, niż ten zaprezentowany na MDDS. Może po prostu wykorzystane zostały odrzuty? Brzmienie tej płyty nawiązuje raczej do zupełnie nieudanego, spierdolonego i inspirowanego najgorszymi amerykańskimi trapami/niuskulami "Jeden na milion" Onara, aniżeli dzisiejszych płyt. Lubię plastik, ale w sensownym wydaniu, tutaj brzmi to po prostu tandetnie.

Rapowo jest to dokładnie to, co obaj Panowie reprezentowali na swoich zeszłorocznych płytach, z jednym zastrzeżeniem - okazało się, że Kali wcale nie potrafi podśpiewywać, a po większej dawce takich zabiegów istnieje ryzyko pęknięcia bębenków. Naprawdę nie wierzę, że ktoś mógłby słuchać go dla przyjemności.

Podsumowując: takich projektów zapowiadane są dziesiątki, jak nie setki i zazwyczaj wypala 1 na 100. "Milion Dróg Do Śmierci" to właśnie ten rodzynek, w przypadku którego za słowami poszły czyny i został doprowadzony do samego końca. Co z tego, skoro skutek jest najdelikatniej mówiąc marny?

4,5/10