Laikike1/Młodzik - Milczmen Screamdustry [2012]

Z czego był znany laik wcześniej? Chujowego flow, a raczej jego braku, tekstów ocierających się o grafomanię i fejmu na ślizgu. No właśnie, dlaczego tylko na ślizgu? Laik nie przebił się do szerszego grona odbiorców z prostego powodu – był chujowym grajkiem, a wielka estyma, jaką cieszył się na forum wynikała tylko i wyłącznie z „zajebistych” tekstów, gdzie 90% osób je propsujących podsumował już kiedyś mes:

„jeden wers, dłuto dla krytyków

Jeszcze jeden to młot by pozbyli się nawyków

nie rozumieją więc chwalą, co za farsa”

Przejdźmy jednak do meritum, czyli milczmena, o którym opinie w tonie „rozjebie scenę” „zdefiniuje polski rap na nowo” słyszę od 3/4 lat. Zawsze reagowałem na nie uśmiechem politowania, bądź panczami przemieszanymi z wyśmiewaniem lewackich poglądów oponenta. Kto ma rozjebać? Ten typ, który nagrywa kawałki bez flow? Przecież pierwsza wersja „folwarku zwierzęcego” to jest taka bieda pod względem nawijki, że nie idzie tego przesłuchać do końca. Jak już w jakimś numerze flow zostało znalezione to naczelny poeta polskiego rap-światku raczył nas tekstami, które również już kiedyś opisał również mistrz mes:

„Czy to jeszcze nielot, czy już odlot?”

Na tym LP laikowi udało się (o dziwo) te głupie nawyki częściowo okiełznać. Właśnie, tylko częściowo, miejscami styl pisania jest już znośny nawet dla kogoś, kto wcześniej (delikatnie mówiąc) nie zasłuchiwał się w jego utworach, jednak miejscami usłyszymy bardzo poważne pozostałości po wcześniejszych jazdach autora, co w dość dużym stopniu utrudnia odbiór płyty. Kumulacja ekspresyjnego stylu, trwająca od „folwarku zwierzęcego” do „da bad man riddim”, który to autor (chwilami nieudolnie) próbuje przekazać swoim słabym flow męczy bardziej niż TDF na ostatnich płytach. Oczywiście jest to wkurwiające i tylko dla fanów. Sam lubię emocje w rapie, ale jeszcze trzeba umieć umiejętnie wplatać je w teksty, tutaj autor ma z tym ewidentne braki. Do tego dochodzi stos niepotrzebnych i niespełniających żadnej funkcji poza męczeniem ucha anglicyzmów za 2zł. W ogólnym rozrachunku nie jest jednak aż tak źle, po przesłuchaniu niektórych utworów pojawia się apetyt na więcej, dlatego tak ubolewam nad brakami, ponieważ słuchanie płyty przypomina podróż po sinusoidzie: najpierw zachwyt: „dajcie mi więcej jego kawałków”, potem rozczarowanie: „co kurwa, ja chciałem słuchać więcej jego kawałków? Skip”. Jest to największa bolączka płyty.

Flow zasługuje na oddzielny akapit, ponieważ wokół niego narosło na ślizgu (za)dużo mitów i legend. Do annałów pierdolenia bzdur na tym forum wejdzie na pewno autor stwierdzenia:

„Mówicie, że Laik się poskładał na bicie, po 1 przesłuchaniu też tak mówiłem, po 50 jaram się w opór.”

Poza tym liczby spustów nad trylogią Level UPów nie liczę, chociaż tak naprawdę tylko jeden kawałek z tej trójki wart był wspomnienia (dwójka), reszta równie dobrze mogła nie opuszczać dysku twardego. Tutaj Laik jest już bliski utrzymania flow, które znalazł, co jednak nie jest jakimś wielkim plusem – jego poziom jest bardzo mierny, zdarza się wypadać z bitu i takie tam historie, co oczywiście zasługuje na potępienie. Dla zobrazowania problemu sporządziłem wykres:

 

I dla porównania wykres flow u mesa:

Także, jak widać, różnica jest spora, jednak już przywykłem do tego, że dobre teksty to w 95% chujowe flow i na odwrót, niestety. Takie problemy, w braku proporcjonalności poziomu flow i tekstów opisał dobrze (znowu) mes:

”Trema – większa niż artysty, co teksty ma Pulp Fiction,
Bo ma odlot pierwszą klasą,
a flow daleko w tyle gdzieś pedałuje na rikszy.”

Jakby o laiku pisał, kto wie, może zasłuchiwał się w trakcie pisania w pierwszej wersji folwarku zwierzęcego, albo czegoś z bybzi.

O bitach będzie tylko krótkie wspomnienie – klimatyczne produkcje tworzą dobre tło dla stylu laika, jednak nic w nich nadzwyczajnego, w 2006 młodzik był dobrym producentem, teraz jest przeciętnym. Na forum bywają lepsi. Ulokowałbym go w kategorii „rzemieślnicy”, co ma się nijak do wyróżniającej się na tle sceny oryginalności rapera na nich się poruszającego. Dla mnie jest to mały minus.

Podsumowując, płyta na pewno jest warta sprawdzenia i odnotowania w końcoworocznych podsumowań. Mimo licznych niedostatków, czy to we flow, czy w tekstach, czy w najprostszych na świecie bitach, jednak dalej pozostaje świeża i oryginalna, jak na polską scenę, a te dwie cechy przekładam zawsze nad zwyczajną solidność, którą można wypracować nie mając żadnego pomysłu na siebie (patrz recenzja płyt Winiego). Czekam na kolejną płytę.

3,5/5