Pokahontaz - Rekontakt [2012]

„Hajs musi się zgadzać” – niewątpliwe ta piękna idea przyświecała ex członkom Paktofoniki przy ustalaniu daty premiery „Rekontaktu”. Płyta zapowiadana bez mała od 3 lat, parę razy padały już nawet konkretne, standardowo niedotrzymywane terminy. Nagle okazało się, że jeżeli w grę wchodzą większe pieniądze, to nawet Fokus (który 4 dni przed premierą swojej solówki nie miał napisanych wszystkich tekstów (!)) potrafił się spiąć i skończyć prace przed datą premiery.

Jak dobrze wiemy – pośpiech nie jest dobrym doradcą, co wyszło również przy premierze tej płyty. Nie należę do chóru hejterów Rahima i Fokusa, uważam nawet, że stać ich na nagranie naprawdę dobrej płyty, co zresztą pokazują w paru momentach na najnowszym albumie. To właśnie w tym miejscu jest pies pogrzebany – całość   jest strasznie nierówna.

Pal licho, kiedy nierówność przejawia się tylko w jednej z następujących części składowych: flow, tekst, bit. Na tej płycie słabsze momenty w każdym z ww. elementów wypadają niemalże losowo. Raz uda się Fokusowi, bit nawet da radę, jednak wszystko spierdoli Rahim („Niemiłość”). Innym razem sytuacja jest odwrotna („Jak jest”), jednak zdecydowanie częściej miejsce ma zdarzenie nr 1. W pewnych momentach całość psuje bit („Veto”), jednak tych sytuacji jest znacznie mniej.

Daleki jestem od krytykowania warstwy muzycznej. „Rekontakt” to rozwinięcie elektronicznej zajawki na bity oparte o syntezatory, która swój początek miała na „Recepturze”. Jeżeli wszystkie podkłady trzymałyby taki poziom, jak najlepsze z tej płyty (tytułowy track), to nawet podwyższyłbym ostateczną ocenę. Jednak część instrumentalna dostosowała się do części wokalnej, w związku z czym porusza się po sinusoidzie. Dino ma potencjał, jednak tutaj nie wykorzystał go nawet w 50%, 2 bity autorstwa DonDe wyszły całkiem nieźle, ale również bez rewelacji.

Fokus i Rahim poza paroma przebłyskami zaprezentowali (tylko) poprawną formę. Jeżeli chodzi o nawijkę, to wpadek nie ma, jest ona dostosowana do elektronicznych podkładów i to jest najważniejsze. W tematyce jest bardzo różnorodnie, usłyszymy m.in. storytellingi, bragga,  o relacjach damsko-męskich, nie zabrakło też miejsca dla taniego moralizatorstwa. Mimo, że to cieszy, to jednak powtórzę, że duet stać na więcej i odnotowałem stanowczo za dużo wpadek nie tyle w całych zwrotkach, co w pojedynczych wersach. Nie zmienia to jednak faktu, że niemal wszystkim tekstom brakuje "tego czegoś".

W ten sposób otrzymaliśmy kolejną płytę, której opisanie przymiotnikiem „nierówna” wyczerpuje temat. Niby nie oczekiwałem po niej zbyt wiele, jednak czuję lekki zawód, zwłaszcza po znakomitych „Perwersjach” Fokusa i niezłych "Podróżach po amplitudzie" Rahima. Gimbusy zajęte „zajebistym” wydaniem przymkną oko, bardziej wymagający słuchacze raczej oleją tę produkcję. Ja polecam zostawić sobie na play liście 4-5 kawałków i liczyć, że jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa, bo mimo wszystko potencjał nadal jest.

5/10