Mam Na Imię Aleksander - Nie Myśl O Mnie Źle [2013]

Popkiller twierdzi, że bohater dzisiejszej recenzji jest "jednym z najszybciej progresujących raperów". Jeżeli weźmiemy poprawkę na to, że dla redaktorów tego portalu progres = upodabnianie się do kogoś z wyrobioną marką, to oczywiście wszystko się zgadza.

Mam Na Imię Aleksander to raper wzięty dosłownie znikąd. Przed legalnym debiutem wydał raptem jedną, praktycznie niezauważoną EP-kę. Przy tak skromnym dorobku ni stąd ni zowąd rękę wyciągnął do niego Miuosh i dzięki niemu wszyscy, dla których 2sty jest za słaby, a Gedz za dobry, mogą posłuchać sobie czegoś odpowiedniego dla ich poziomu świadomości muzycznej.

Na wstępie trzeba jasno podkreślić: najnowszy nabytek Fandango to bezczelne ksero Bisza i co do tego nie ma żadnej wątpliwości. Co ciekawe on sam nawet nie próbuje zaprzeczać temu podobieństwu, w wywiadach otwarcie przyznając się do tego, że jest psychofanem rapera z Bydgoszczy. Niesamowity tupet: "wiem, że brzmię podobnie jak mój idol, ale i tak macie mi za to płacić".

Z taką świadomością nie należy wychylać się poza swoje osiedle. W ostateczności można wypuścić nielegal, po czym wkurwiać się na tzw. hejterów, którzy "nie rozumieją" twojego pomysłu na rap. Ale absolutnie nie wychodzić z tym do szerszej publiczności, a tym bardziej kazać sobie za to płacić! Niestety szef Fandango najprawdopodobniej pod wpływem niezdrowej fascynacji  Biszem nie był w stanie realnie ocenić wartości nowego podopiecznego.

Sama płyta stoi przede wszystkim patosem i to w najgorszym tego słowa znaczeniu. Wprawdzie w jednej z rozmów Aleksander przyznał, że "lubi patos", zapomniał jednak, że w odniesieniu do rapu jest to pojęcie stricte negatywne! Pozytywny patos to może być w muzyce klasycznej, ale nie w pierdach stworzonych przez 22 latka w oparciu o sample, kserowanie ameryki i lepszego kolegi. No kurwa litości.

W tym momencie \trudnością nie jest domyślić się, że tekstowo jest to silenie się na poetyckość za 2zł. To właśnie w taką kreację zostały ubrane wszystkie ckliwe historyjki z życia gospodarza, które zresztą niczym nie odbiegają od tego, co mają do powiedzenia inni raperzy. O czymś tam sobie nawija, zaś odbiorca jest zbyt skupiony na kręceniu beki z tak górnolotnych metafor jak "wypełnia linie papilarne jak koryto rzeki", żeby jeszcze zastanawiać się o co mu tam konkretnie chodzi. Wisienką na tym podniosłym torcie jest refren wokalisty studencko-poetyckiego zespołu Coma, który również zostawił ślad w inspiracjach Aleksandra. Jeszcze tylko Happysadu tutaj brakuje.

Od strony wokalnej ciężko się przyczepić do czegoś więcej, niż niezwykły poziom pretensjonalności. Myślałeś, że nigdy nie spotkasz nikogo rapującego bardziej nienaturalnie niż Raca? Myliłeś się! Odpal sobie dowolny track z "Nie myśl o mnie źle" i popatrz w lustro jak więdną uszy. Owszem, flow jest dobre (i zmienne), znajdzie się nawet podśpiewywanie, ale wszystko sztuczne jak buty z Tesco (lub innego marketu), a do tego na patencie Bisza. Mówię nie.

Jedyną sensowną częścią tej całej padliny są bity. Jak powiedział zresztą sam główny zainteresowany, ciężko wsadzić je do konkretnych szufladek. Nie jest to newschool (poza wyjątkami), do cloudowych również im sporo brakuje. Spotkamy i sample i podkłady nieco "podrasowane" w stronę tego, co aktualnie jest w modzie. Chyba miało być coś a'la Kanye, jednak to nieco za mało. Niemniej na tle całej porażki jaką jest ta płyta wypadają naprawdę dobrze.

W jednym z numerów pada sformułowanie w którym gospodarz  twierdzi, że "Miuosh powiedział [mu], że ma dar". Podejrzewam, że to żałosne nieporozumienie, które wynikło z tego, że akurat  słuchał Bisza i pomyliły mu się playlisty. Numery telefonów zapewne też. Takich albumów jest coraz więcej, a powinno być coraz mniej.  W dodatku facet zostaje "młodym wilkiem" Popkillera. "Polski hip hop - nie zmienia się nic". No i tytuł:  niby jak nie myśleć o nim źle?

Ocena subiektywna: 1/10

Ocena obiektywna: 4/10 - 3 za kserowanie = 1/10