Kościey - Ciekawe Przypadki Człowieka Nizioła [2013]

"Przy Kościey'u Gedz wypada jak kseroboj niewiadomo kogo" napisał ktoś w jednym z komentarzy na moim fanpage'u. W związku z tym z pewnym zaciekawieniem odpaliłem "Ciekawe przypadki człowieka nizioła".  Oczywiście tylko i wyłącznie w celu potwierdzenia braku racji po stronie autora tegoż zdania.

Wcześniej wrocławskiego rapera mogliśmy kojarzyć z ekipy Wrooclyn Dodgers, którzy to byli znani głównie z tego, że nagrywali z Łozem aka Pitahaya. Tamta płyta to nic ciekawego, a Kościeyowi mało kto dawał szanse na zrobienie konkretnego albumu.

Ta tendencja uległa lekkiej zmianie: po premierze "Ciekawych przypadków" ilość propsów lecących w stronę Andrzeja znacząco wzrosła, co jest pewnym zaskoczeniem. Owszem, zapowiedź była dość ciekawa i zachęcała do sprawdzenia całości, jednak nie sposób zignorować unoszącego się nad tym wszystkim ducha Smarkiego.

Podobnie jest na całej płycie. Kościey uderzył w tragikomiczny klimat młodego polaka, który nie wiadomo po co skończył studia, ma debet na każdym możliwym koncie (co nie przeszkadza mu balować co weekend), a poza tym to wszyscy dookoła go wkurwiają. Szkoda, że zapomniał o drobnym fakcie, iż Smarki wyciągnął z tej konwencji tyle, że żeby uniknąć porównań trzeba zrobić coś naprawdę rozpierdalającego.

Ten materiał taki nie jest i naprawdę nie umiem pojąć ilości spustów na ślizgu. Teksty mają wydźwięk takiego typowego (nomen omen) Andrzeja, a jeżeli miałbym przyrównać je do jakiegoś serialu, to bez wątpienia byłby to "Świat według kiepskich", a konkretnie jego powierzchowna warstwa. Ja tego nie kupuję, ponieważ Kościey nie umie wyrażać się tak zgrabnie, jak Smark.

Koncept grzebie pozostałe części rap-rzemiosła. Andrzej dobrze siedzi na newschoolowych bitach i raczej nie ma problemu z poruszaniem się w charakterystyczny sposób po bardziej skomplikowanej melodii.. Swoją drogą to właśnie podkłady są największym plusem tej produkcji. Odpowiadają za nie Romański, Grzesiek Label, pMx, Anemik oraz Udar, przy czym przeciętny słuchacz powinien jako-tako kojarzyć dwie ostatnie ksywki. Muzyka brzmi naprawdę świeżo i  nie mam do niej większych zastrzeżeń. Chociaż rozpierdalatorów również nie stwierdzono.

Tak właśnie tworzy się historia przehajpowanych płyt. Stęskniony psychofan Smarka ze ślizgu podchwytuje wątpliwej jakości ironiczno-sarkastyczno-tragiczny rap i wkręca wszystkim, że to jest dobre. Reszta jara się głównie dlatego, że "sami go odkryli". Niestety, ale muszę was sprowadzić na ziemię: tutaj nie ma się czym jarać. Równocześnie nie odbieram Andrzejowi pewnej dozy potencjału - jeżeli będzie rozwijał styl i będąc odpowiednio przygotowanym nagra płytę bez zbędnego mieszania sarkazmu z ironią (co jest tutaj zdecydowanie największą bolączką), to nawet mogę się jarać. Na razie jest to strzał kulą w płot.

6/10