Pezet - Radio Pezet prod. Sidney Polak [2012] - ERRATA

Fanfary, oklaski, tort, balony. Za żadną recenzję wcześniej (ani później) nie przyjąłem na klatę takich hejtów, jak za słynne już "Radio Pezet". Link do tamtej recenzji znajduje się tu, ja zaś pozwoliłem sobie na małą erratę do wpisu sprzed 7 miesięcy (jak ten czas leci!).

Na początek odpowiedzmy sobie na pytanie, czy w ogóle jest co rewidować. Przypomnijmy, że ocena, którą wystawiłem najnowszej solówce Pezeta to 7/10. Tak kurwa, 7. Założenia jakie przyjąłem przy zakładaniu bloga nakazują podnoszenie oceny w przypadku wyróżniania się któregoś z elementów składowych konkretnej produkcji. Może być to: flow, bity, teksty, a także szeroko pojęty klimat.

Pod względem tego pierwszego PZU pokazał na tym albumie klasę i myślę, że jest to fakt, nad którym niepotrzebne są zbędne dywagacje. Wszystkie utwory zostały zarapowane na najwyższym możliwym poziomie, bez najmniejszego potknięcia. Szczególnie polecam zwrócenie uwagi na to, że gospodarz nie dał się zjeść ani jednemu podkładowi. A n i    j e d n e m u. Nie wiem konkretnie ilu, ale z pewnością niewielu innych raperów z Polski dałoby radę nie zatonąć w podkładach od "Rock'N'Roll" czy "Slang 2".

Pomijając kwestie fatalnego masteru, to nawet Mes pod koniec swojej zwrotki ledwo dawał radę trzymać bit za mordę. Jan Paweł tego problemu nie ma w żadnym momencie płyty i stąd ocena została podniesiona nie o pół, a całe oczko.

Jedna kwestia została wyjaśniona, przejdźmy więc do kolejnej: teksty. Wielu zarzuca Pezetowi monotematyczność. Dla każdego, kto jest zapoznany z jego dyskografią jest to oczywistą bzdurą. Owszem,  za dużo tutaj szlugów i ich wszystkich istniejących synonimów. Jest też  więcej, niż na poprzednich płytach wpadek typu catwoman, ale poza utworem z Bednarkiem fatalnego tekstu nie uświadczymy Jest parę średniaków, ale jest to mniejszość. Teoretycznie temu albumowi blisko jest do "Muzyki Rozrywkowej", ale ta ma zupełnie inny wydźwięk! Na krążku z 2007 roku usłyszymy zaprezentowany skrajnie hedonistyczny punkt widzenia człowieka, który (parafrazując) chciałby codziennie z żoną jeść śniadania. Wprawdzie nie jest to możliwe, jednak nie traci nadziei, że to tylko moment w jego życiu.

Wydźwięk "Radia" jest znacznie brutalniejszy i bardziej gorzki. Idealnym podsumowaniem jest zestawienie  utworu "Jak być szczęśliwym" z jednym z popremierowych wywiadów, w którym pada (znane) hasło "tylko kretyni są szczęśliwi". Jeżeli miałbym do czegoś porównywać, to bez wątpienia byłaby to płyta z Małolatem, która zresztą powstawała równolegle, więc jest to zrozumiałe. Narzekania pt. "to już było" również możemy wsadzić między bajki: mimo podobieństw, powtarzalności nie stwierdzono.

Największy problem mam z bitami. Mimo, że od września moja świadomość w kwestiach grime'owo - dubstepowych poszła znacznie do przodu, to nadal mam problem z inną linią obrony niż "mi się podoba". Ja od muzyki tego typu oczekuję pierdolnięcia, które tutaj otrzymuję. Oczywiście, są bity, nad których poziomem możemy dyskutować, ale w dalszym ciągu jest to mniejszość. Gitarowe wpadki rodem z radiowęzła szkolnego są przeze mnie potępione na starcie. Co dalej? Czy poza nimi na "Radiu" jest chociaż jeden podkład, o którym z miejsca powiemy "chujowy"? Nie. Jest za to parę bezdyskusyjnych, elektronicznych sztosów.

Reasumując: podtrzymuję ocenę 7/10 + 1 za flow. Jak wykazałem wyżej, 6 nie wchodzi tutaj w grę, ponieważ za duża część płyty broni się tak naprawdę sama. Degradowanie noty za pojedyncze słabe wersy/nagromadzenie pewnych wyrazów/jeden naprawdę słaby tekstowo numer jest nie do przyjęcia i miałoby niewiele wspólnego z jakąkolwiek rzetelnością.  Uważam, że jest to miarodajna ocena najsłabszej ze wszystkich dotychczasowych długogrających płyt Pawła Z Ursynowa. 7 + 1, nie 8.

P.S. Dla wszystkich zarzucających mi psychofaństwo wobec Pezeta - w tym tygodniu recenzja "Muzyki Emocjonalnej".