Guova - Śmietnik [2013]

Kolejny boom na rap rośnie jak na drożdżach praktycznie z dnia na dzień. Efekty eskalacji tej mody widzimy niemal codziennie, a ukoronowaniem zdobywania kolejnych bastionów są legalne premiery płyt, które nigdy nie powinny znaleźć się na sklepowej półce.

Nową córką nurtu, który porwał rodzimą rap scenę jest Guova, 20-sto letnia raperka z Włodawy. Po wielu perturbacjach (pozdro Kosaaa, nagramy coś wierzę) w lutym bieżącego roku premierę miał jej debiutancki album, który równocześnie (co rzadko spotykane) jest legalnym wydawnictwem.

"Śmietnik", bo tak zatytułowano materiał, początkowo miał ukazać się pod szyldem Guova&Kosaaa. Jak to polskim rapie bywa, po drodze spaliły się jakieś dyski i całość trzeba było nagrywać od początku. Reperkusją tego zdarzenia było włączenie do projektu również innych producentów.

Biorąc pod uwagę to, co otrzymujemy na albumie, to aż strach pomyśleć, jak brzmiała ta płyta w swojej pierwotnej wersji. Z drugiej strony nie ma się co dziwić: wychodzenie na legal po 2 latach rapowania i nagraniu jednej płyty jest porównywalne z porywaniem się z motyką na słońce, tudzież obrażaniem Romana Dmowskiego na Marszu Niepodległości.

I tak skończyło się również w tym wypadku. W którymś wywiadzie przeczytałem, że Aleksandra ma "uczulenie na idiotów". Ekstra, też cierpię na tę przypadłość. Problem zaczyna się w momencie, kiedy mój wykrywacz imbecyli zaczyna piszczeć przy odsłuchu jej albumu.

Jasne, że nie wymagam odkrywania ameryki w tekstach, ale bez przesady w drugą stronę. Kiedy gospodyni kończy już przepisywać Wyborczą w "Piramidzie" ("bo zamiast płacić na dzieci ludzie wolą za mieszkania"), zaczyna próbować udowodnić nam, jak z niej supergirl (czy faceci w wieku 20 lat "palą buraki"? nie sądzę kurwa, nie sądzę). Po momencie quasi-bragga ("po uszy talent wypełnia mnie od środka / co udowadnia kolejna rzucona dobra zwrotka") rozpoczyna się etap złotych myśli pokroju "by prawić mądrości wcale nie trzeba być mądrym" czy "podobno trzeba zawsze myć ręce przed obiadem / gówno prawda, ja żyję, chociaż nie myłam ich wcale". Ten ostatni dwuwers chyba powinien być ironiczny, jednak jakby tego nie słuchać - nie brzmi tak.

Po dotarciu do sensowniejszych linijek bystrzejsi słuchacze bez trudu zauważą, że jest to bezczelne kserowanie Wdowy. Ten sam problem pojawia sie przy flow, zero pomysłu na siebie. Nawet  głupie akcentowanie nachalnie kojarzy się z członkinią Alkopoligamii.

Niech nie zmyli was, że skoro ściągnęła pomysł od kogoś znacznie, znacznie lepszego, to już płyta została dobrze pojechana. Otóż nie, wypadanie z bitu zdarza się niemal w każdym numerze. Podobnie jak kolejne heroiczne pogonie za podkładami, z których pod koniec odsłuchu miałem już sążnistą bekę. Odnotowałem też kilka nieudanych przyśpieszeń.

Za produkcję 15 utworów odpowiada aż 9 producentów. Z uwagi na mocno średni poziom bitów daruję sobie wyliczankę kto, co, jak i za ile. Solidne, klasyczne, samplowane bity + jeden dnb, którego sensu obecności na płycie naprawdę nie widzę. Do tego otrzymujemy również 2 nie rzucające na kolana skity oparte o beatbox. Tak naprawdę mogłoby ich nie być.

Nie twierdzę, że Guova na zawsze pozostanie na poziomie, który obecnie reprezentuje. Niemniej wchodząc na legal z zerżniętym stylem, brakiem płynnego flow i tekstami przepisanymi z Wyborczej wykonała dość poważny falstart. Podobnie nie za dobrze rokuje niezgodne z prawdą przeświadczenie, że ona jest inteligentna, a inni są idiotami. Z tego co widzę, to inni reperzy również nie pieją z zachwytu. Poza Fokusem, któremu cycki przysłoniły uszy i Wdową, która nie potrafi wznieść się ponad babską solidarność. Na razie jest chujnia i beka z fejmu zbitego na pryszczatych forumowiczach, którzy propsują cycki nie widząc ich bez stanika.

3/10