Pih - Dowód Rzeczowy nr 3 [2013]

Szczerze żałuję, że nie miałem okazji recenzować któreś z trzech poprzednich płyt Piha. Zrobiłbym dokładnie to samo, co uskutecznia on już od pięciu lat i nic nie wskazuje na zatrzymanie tej tendencji: wkleił recenzję poprzedniej płyty, pozamieniał tylko nazwy i ewentualnie szyk paru zdań. A potem udawał, że przecież wszystko jest ok.

Prawię dekadę temu Łona nawijał o tym, że "To koncepcji wymaga wprost niezwykłej /
wydać płytę stanowiącą poprzedniej płyty replay ". Tutaj mamy do czynienia z sytuacją podobną, jak u O.S.T.R.-a: jest to replay repley'a repley'a opus vitae frontmana Stepu. Przyzwoici ludzie robią tak raz, a po hejtingu fanów wycofują się na z góry upatrzone pozycje.

W zasadzie to jest wszystko, co mam do powiedzenia na temat tej płyty. Jest to zwyczajna kalka poprzednich "Dowodów Rzeczowych": te same tematy, tylko w słabszej formie tekstowej, jeszcze bardziej na odpierdol, jeszcze bardziej bez chęci, jeszcze słabsi goście. W tym ostatnim aspekcie wyjątkiem jest Sokół, reszta naprawdę może wypierdalać. Do tego tak samo monotonne bity, które można podsumować jednym zdaniem: Adam "Pianinko" Piechocki.

Jest to kolejny album, który powstał tylko i wyłącznie w jednym celu: napchania kieszeni. Jak Stepowi nie wstyd być aż tak łasym na hajs odbiorców to nie mam pojęcia. Rozumiem, że biznes, to ich praca, hajs musi się zgadzać, ale podejrzewam, że tak, jak pracownicy parabanków nie śpią najlepiej, tak i zatrudnionych w opolskiej wytwórni powinny czasem odwiedzić nocne zmory. Bo o tym, że Pih ma z tym problem słuchamy od pierwszego do ostatniego utworu.

4/10