Szyna/TDF - Spacer EP [2012]

Nie ukrywam, że mój stosunek do tych wszystkich „młodych wilków” wyraża się raczej w odrazie pomieszanej z pogardą. Ten obraz jeszcze mocniej psują mi wpuszczane co i raz kolejne kawałki asów pokroju Sulina czy B.R.O. Szyna już na płycie Zioła pokazał, że niekoniecznie musi wpisywać się w ten trend, na albumie z TDF-em to potwierdził, a ja odetchnąłem z ulgą, że nie jest tak źle jak myślałem.

Przypomnijmy, że reprezentant Sosnowca w świadomości szerszej publiczności pojawił się mniej więcej równolegle z wymienionymi wyżej oraz jeszcze paroma młodymi raperami. Mimo tego, że aparycja nie zachęcała, to postanowiłem posłuchać co ma do zaoferowania. Delikatnie mówiąc nie było to dla mnie satysfakcjonujące. W mojej głowie pozostał obraz kolejnego domorosłego alkoholika, który nie wiadomo po co musi o tym rapować.

Tę płytę sprawdziłem trochę z rozpędu i trochę zachęcony długością materiału – EP-ka to max 30 minut, tyle mogę mu ewentualnie poświęcić. Całość trwa 33 minuty, więc uważam, że nazywanie tego epką to wprowadzanie ludzi w błąd, ale nie czepiajmy się szczegółów. Z 30 przymusowych zrobiło się 120 bardzo przyjemnych minut, w co sam nie mogę uwierzyć.

Po tym opisie pewnie myślicie, że mamy do czynienia z diamentem, więc chciałbym od razu ostudzić nastroje – ta płyta pokazuje, że Szyna ma potencjał, jednak tutaj jeszcze nie pokazuje go w pełni. Prawdopodobnie wynika to z brakuj doświadczenia.

Jak pisałem wyżej – wcześniej Szyna niczym się nie wyróżniał, raczej nazwałbym go solidnym rzemieślnikiem. Kiedy przyszło do nagrania płyty okazuje się, że bez zbędnego napinania się potrafi stworzyć spójny i naprawdę dobry materiał, którego słucha się z przyjemnością. Niby w tekstach dominuje standardowa tematyka – było ciężko, ale wychodzę na prostą, nagrywam z Tede, żyję po swojemu, pierdolę wyścig, pieniądze nie są najważniejsze – jednak sposób, w jaki podaje to gospodarz ma „to coś”.

Być może siła tego albumu byłaby znacznie mniejsza, gdyby nie bity od TDF-a, jednak nie ma co gdybać. Pozornie podkłady autorstwa wieprza są typowym rzemieślnictwem, ale nie da się ich pomylić z innymi. Najkrócej mówiąc są to zapewne bity, które nie weszły na klasycznie brzmiące „Odkupienie”, jednak ani trochę nie urąga to ich poziomowi. Swoja drogą co za ironia, że to bity, a nie teksty czy flow Fiodora przetrwały próbę czasu.

Gospodarz mistrzem flow nie jest, jednak płynie od pierwszego do ostatniego numeru i ani razu nie potrzebuje do tego koła ratunkowego. Jestem zaskoczony faktem, że w nawijce nie mogę doszukać się podobieństwa do kogokolwiek.  Te oba fakty to dość poważne pozytywy, bo jednak często początkujący raperzy mają problem bądź to z flow, bądź z kserowaniem starszych kolegów.

Podsumowując – nie jest to płyta do katowania non stop, jednak popełnicie błąd odpalając ją tylko raz. Z pewnością znajdzie się grono słuchaczy, którzy w rapie cenią przede wszystkim „swojskość” – do nich ta EP-ka trafi w 100 procentach. Sam nie wliczam się do tego nurtu, jednak całości słuchałem z nieukrywaną przyjemnością, dlatego myślę, że spokojnie mogę polecić i dodać do listy zaskoczeń 2012.

7/10