Kidd - Rap i jego sobowtór [2013]

"Nawet nie wiesz jak bardzo przechodzę siebie / próbując współtworzyć scenę, która szczerze mnie jebie" - zgodnie z tym wersem Kidd po raz kolejny łaskawie pozwolił słuchaczom i raperom ogrzać się w blasku swojej zajebistości, pokazując przy tym, jak powinien wyglądać dobry rap

I wszystko byłoby fajnie, gdyby ten typ albo miał o tym pojęcie, albo chociaż umiał rapować. Na recenzowanym albumie nie ma ani jednego, ani drugiego. Jest za to mylne przeświadczenie o swojej zajebistości i setki nietrafionych, pisanych na podstawie wyimaginowanych problemów i równie wyimaginowanych rozwiązań linijek. Specjalność wszelkiej maści lewactwa.

Na początku chciałbym jeszcze raz wyrazić swoje głębokie ubolewanie w związku z tym, że Kidd nie zakończył swojej kariery po karykaturze dobrej płyty, jaką była "Ddekombinacja". Jak widać "Spoken Word" trafiło w taką samą próżnię, jak rapowa część jego twórczości, dlatego postanowił powrócić do czynności, o której nie ma zielnego pojęcia i do której nie ma nawet cienia predyspozycji.

Często naigrawam się czy to z Laika, czy to Bisza, czy to innych raperów, których flow pozostawia wiele do życzenia. Jednak oni mają jakieś zalążki, albo wiedzą, do czego powinni dążyć i czasem im się to nawet udaje. Założyciel Skweru nie wie nawet tego, dzięki czemu jego "rozwój" przypomina prowadzenie głuchego kulawego przez ślepca bez uszu.

4 akapity hejtingu wystarczą, przejdźmy do meritum. "Rap i jego sobowtór" to kontynuacja kompromitacji, której mamy wątpliwą przyjemność doświadczać od ponad dekady: jestem lewackim inteligentem, w związku z czym wymyśliłem sobie, że będę rapować, a przy okazji kontestować poziom sceny (który nieświadomie zaniżam).

Zaniża nie tylko umiejętnościami wokalnymi, ale również tekstami. Co z tego, że Kidd jest oczytany i czasami potrafi miotnąć wersem, który naprawdę rozpierdala czaszkę, skoro chwilę później usłyszymy, że jakby chciał porywać tłumy, to porwałby samolot, a zaraz po tym gimnazjalny "pancz", będący parafrazą albo "chuj ci w dupę" albo "klękaj do berła". Dzięki takim "zabiegom" sensowne linijki są przykrywane i wszystko wychodzi na zero. Tak, na zero, ponieważ może nie zachwyt, ale pozytywne wrażenie po dobrych wersach (np. te o HG i Wellsie albo o piciu za Polskę) jest natychmiast zacierane albo przez wymienione wyżej czynniki, albo przez drugie dno, które często gęsto jest lewackie.

I tak to się właśnie kręci przez całą płytę: narzekania na wszystko dookoła z naciskiem na rap, za pomocą wątpliwej jakości środków. Mówiąc "wątpliwej" bynajmniej nie mam na myśli niektórych gości (Jeżozwierz rozjebał, Laik dał radę, reszt out) oraz bitów.

Właśnie. Jeżeli o tej płycie można powiedzieć cokolwiek dobrego, to bez wątpienia będą to nieszablonowe podkłady. Obie ksywki chwaliłem już niejednokrotnie, zaś tutaj udało im się uzyskać efekt synergii. Niesamowita chemia między oboma producentami, na którą składa się nieco bliższe klasycznemu podejście Zioła połączone z eksperymentalno-minimalistyczno-downtempowymi jazdami Zaspała daje fenomenalne połączenie.

Oczywiście bity niewiele tutaj zmieniają i ocena płyty nie może być inna, niż żałosne nieporozumienie. Album to kopalnia absurdalnych wersów, z którymi rozprawienie się zajęłoby kilkanaście dobrych stron. Bardzo ubolewam nad zmarnowaniem takiej ilości zajebistej muzyki na dukacza, który przez dziesięć lat nie znalazł nawet drogi do flow. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że moja niska ocena utonie w oceanie internetowych peanów na cześć tego wacka.

0 + 1 za bity = 1/10