Przekrojowo: Ten Typ Mes #4 Urojona misja (2009-2010)

Poprzedni czas był okresem narastającej frustracji Mesa wobec showbizowego szajsu, któremu dał upust przy okazji kontynuacji solowej kariery. Ale po kolei.

Wszystko zaczęło się od klasycznego już "My", czyli numeru nagranego 1) na dworze 2) bez cięć. Już w filmiku poprzedzającym część właściwą, Mes z charakterystycznym wkurwieniem podkreśla wątpliwą jakość ciętych wersów i tego typu historii.

Ten singiel zwiastował prace nad drugą solówką, czyli jedną z najbardziej wyczekiwanych w tamtym czasie płyt. Jak już wiemy, nasz bohater posiada studio, więc projekt był w drodze, pozostawała kwestia wytwórni. Tutaj nie wiemy jak to do końca było - nie chce mi się wierzyć, że wszyscy proponowali tak dobremu raperowi chujowe warunki. Ostatecznie stanęło na przekształceniu luźnej strony internetowej, za pomocą której sprzedawano koszulki i wypuszczano informacje o projektach związanych z Mesem - alkopoligamia.com - w pełnoprawne wydawnictwo. Jak widzimy na poniższym filmiku: wszyscy byli z tego powodu zadowoleni. Z perspektywy czasu jawi się to jako wycieczka z motyką na słońce.

"Zamach" od samego początku był jedną wielką niewiadomą i nastrój ten podsycał również drugi singiel, czyli mroczno-cykające "Jak to". W końcu premiera nastąpiła znacznie szybciej, niż wielu się spodziewało. Nastąpił również szok spowodowany poziomem odlotu Piotrka. Dobra, może jest to określenie na wyrost, ale jak opisać płytę, której w już w intrze padają takie wersy:

Cześć, mówi Ten Typ Mes
Semua i mój nowy album Zamach na przeciętność
To zamach na przeciętnych artystów, rzemieślników w zasadzie
Przeciętnych recenzentów, przeciętnych słuchaczy
To pochwała muzycznego rozwoju
To kwas siarkowy zmywający ze mnie lepką polewę samozadowolenia
Jak pisał Bukowski, bo mam tą pewność siebie
Stoję murem za każdym wersem, ale pozostaję swoim najsurowszym krytykiem
W kawalerce, w której tkwię i mikrofonem obok którego zasypiam
Nagrałem płytę, wprawiona w ruch może przeciąć tętnicę
Durnowatych trendów i przeintelektualizowanego bełkotu
W*****iającego mnie z resztą po równo, musicie pamiętać, że ten album

Poza ostatnimi dwoma (niezwykle celnymi) wersami reszta jest grubą przesadą i stawianiem siebie na piedestale, do którego się nie dorosło. Po czasie Mes się zrehabilitował, jednak teraz jesteśmy w 2009 i słuchamy płyty, na której Piotr Szmidt jest przekonany o swojej misji i byciu namaszczonym do jej wykonania. Prócz tego po drodze zgubił inną misję - odejście od sampli. To jest paradoks, którego nie potrafię zrozumieć do dziś: 3 lata jebania o tym, jakie to sample są złe, żeby nagrać płytę, na której jest ich dość sporo. I to nawet we własnych produkcjach! Sam jestem przeciwko takiemu idealizmowi, więc cieszyłem się z powrotu do korzeni, na przyszłość trzeba po prostu mniej kłapać jęzorem.

Główny problem tej płyty to przede wszystkim niespójność. Zróżnicowanie bitów jest naprawdę spore, zaś wisienką na nim jest punk rockowy "OiOM" (który  zresztą wyszedł mocno średnio). Poza tym można było odnieść wrażenie, że ten album to po prostu zbiór pomysłów, na które Mes wpadł w okresie od ostatniej solówki i koniecznie chciał się nimi podzielić. Jedne wyszły lepiej ("Welcome Willkommen!", "Jak to"), inne zdecydowanie mniej (wspominany "OiOM", "Giń kochanie" z marną Flow), jeszcze inne sprawiały wrażenie koniecznych do odbębnienia ("Nie płaczę za nimi", "Nie ten sam ziom"). Ogólny poziom jest trzymany, jednak rozstrzał muzyczno-tematyczny był zbyt duży i zamachiwanie się na przeciętność okazało się być zbyt słabym spoiwem dla tej zbieraniny. Sytuacji tej nie poprawiły również skity, z których jedynie "Na później" wyszło naprawdę dobrze.

W edycji dostępnej jedynie na stronie wytwórni jako bonus otrzymywaliśmy drugą płytę, na której poza numerem z Blefem znalazły się luźne, publikowane wcześniej tracki. Nie brakowało głosów, że spokojnie mogłyby wejść na właściwą płytę, dzięki czemu poziom całości byłby wyższy. Osobiście również muszę przychylić się do tej opinii: "Plac Zbawiciela cz. 1" jest lepszym storytellingiem, niż "Zamach na Jana K.", a "Southside flow" z pewnością odmuliłoby lepiej, niż ten nieszczęsny "OiOM".

Zaznaczmy wyraźnie, że w tym momencie (2009) Mes jest już tytanem flow i robi (niemal) co chce (co doskonale słychać w "Rozwijam skrzydła" u Onara). Wszelkie rodzaje zmiany tempa, coraz lepsze śpiewanie, łamanie wersów. Umie wpasować się w (dosłownie) każdy bit i po prostu nie ma takiego podkładu, którego by nie ujarzmił. Jest to dość ważne w kontekście kolejnej płyty. Jednak przed nią warto zwrócić uwagę na featuringi nagrane w omawianym okresie.

2009-2010 był dla Mesa chyba najbardziej płodny, jeżeli chodzi o gościnne zwrotki. Nagrał ich w tym czasie naprawdę sporo, w dodatku wszystkie z nich trzymały naprawdę wysoki poziom i po prostu deklasowały kolegów obok których przyszło mu rapować. Świetny występ razem z 2cztery7 na 4-tym JuNouMi, błyskotliwy followup do Notoriousa w "Życzeniu śmierci",  gimnastyka z flow na mixtejpie Wdowy, pojazd na nowobogackich u Łysonżiego, przypomnienie (wspólnie ze Stasiakiem), że "Słowa mają moc", opis koncertowego tournee u Racy, "zostawienie śladu" u Wice Wersy - to tylko przykłady ultrawysokiej formy jaką prezentował wtedy nasz bohater.

Na tym chciałbym zakończyć opis tego etapu, jednak nie jest tak różowo i żal nie wspomnieć o (jak do tej pory) największej kompromitacji Mesa, czyli "Powinnaś być ze mną", a raczej afery wywołanej przez ten numer. Wszystko zaczęło się od momentu wypuszczenia utworu do sieci. Lawina hejtu musiała przytłoczyć Piotrka dość mocno, tym bardziej, że sprawca zamieszania okazał się być soundtrackiem do... komedii romantycznej. Tak, dokładnie do rodzaju filmu, którego nasz bohater tak bardzo nienawidzi. Cała sytuacja została wyjaśniona w filmie nagranym specjalnie na tę okazję:

Tłumaczenie wydaje się być sensowne, kawałek też jest dobry, więc nie ma co się nad nim rozwodzić. Znacznie ciekawszy jest numer "2010", który został muzycznym komentarzem do zaistniałej sytuacji. Poza świetnym nawinięciem pada tam sporo ciekawych wersów, jak np.

Powinnaś być ze mną to koń na którego stawiam
a media to Troja w którą nim wjeżdżam by gadać

Widać wyraźnie, że to antymedialna nirwana w której Piotr Szmidt tkwił w 2009 roku przyczyniła się do tego zamieszania. Można przypuszczać, że brak poczucia misji spowodowałby większy dystans Mesa do tego rodzaju nagrań, bez dorabiania ideologii w postaci "konia trojańskiego". Poza tym zapamiętajcie również "daj punk rock south nawet kurwa daj drumy / bo najgorsza reakcja to - ee to już znamy" - będzie szczególnie przydatne w perspektywie płyty, którą wyda w 2013 roku.

Na sam koniec warto przyjrzeć się temu jak wspomniana wcześniej nirwana odziałowywała na ubiór naszego bohatera. Z całkiem sensownych koszul, khaków i mokasynów nastąpił rozwój (a raczej "rozwój") w stronę niepasujących do niczego kapeluszy, dziwnych płaszczy i skórzanych rękawiczek.

Mes powoli stawał się karykaturą samego siebie i 3 lata temu było to największe zmartwienie fanów, zwłaszcza w perspektywie kolejnej płyty.

Część piąta już jutro!