Buka - Wspaniały Widok Na Nic Interesującego [2013]

Lud się domagał, ale i bez tego napisałbym o tej płycie. Dlaczego? Z kilku powodów. Pierwszy, to niezrozumiały "szał na Bukę", mający odbicie w dobijającym do 100 000 lajków fanpejdżu rapera. Co kurwa? 100 000? Dla porównania taki Tede nie dorobił się jeszcze nawet 80 000. Oczywiście świadczy to o podejrzanym zainteresowaniu ze strony osób "spoza" środowiska, które nie ma nic wspólnego z poziomem reprezentowanym przez gdańszczanina.

Do tej pory reprezentant Sumy Styli był dla mnie asłuchany. Niezdrowe naleciałości prosto od KRULA MAGIKA dawały się we znaki narządom słuchowym każdego, kto potrafił podejść do dokonań rapera przynajmniej z nutką obiektywizmu.

Najprawdopodobniej sam główny zainteresowany  również zdał sobie z tego sprawę i postanowił zmienić konwencję. Na jego legalnym debiucie, czyli "Pokoju 003" raczył nas żartami na poziomie tych serwowanych przez Grubsona, czyli rurkowców z dna Rowu Marańskiego. O dziwo to właśnie tym ruchem przysporzył sobie największą ilość fanów. Ja ludzi jarających się tego typu humorem i wmawiających, że to jest śmieszne od razu wrzucam do szufladki z napisem "jogurty, które nigdy nie osiągną świadomości".

Po tej padlinie przyszedł czas na kolejny materiał, czyli zapowiadany od dawna "Wspaniały widok na nic interesującego". Przy tej okazji Buka kolejny raz skręcił, tym razem w kierunku nieco ambitniejszych projektów, z których zasłynął w podziemiu. Na swoje szczęście, ponieważ żartów na poziomie tych z poprzedniej płyty po prostu bym nie zniósł i ten tekst wyglądałby podobnie, jak pamiętna  recenzja "Graala".

Tak nie jest, co nie zmienia faktu, że przebicie się przez całość nie należało do najłatwiejszych. Buka męczy i nie ma co owijać w bawełnę: sepleni, "stylowo" przeciąga wyrazy, myśli, że umie przyśpieszać,  do tego ma nieznośną manierę i głos rodem z gimnazjum nota bene przypominający Racę), przez który wszystkie próby przekazania emocji sprowadzają się do płaczu. Do tego dodajmy miejscami bezsensowne nawarstwianie  i niepokojące podobieństwo do wokali z pierwszego Kalibra i 3x Klanu, a nawet nowszych produkcji Rahima (zwłaszcza Homoxymoronomatury).

To wszystko daje obraz nastolatka, któremu zachciało się tworzyć, więc musiał na kimś się wzorować. Z racji wieku padło na Paktofonikę, którą zazwyczaj dostawało się w pakiecie z wcześniejszymi i późniejszymi dokonaniami jej członków. I tak zostało, bo po co spojrzeć krytycznie na swoją twórczość. To nie jest przypadek - ZAWSZE, kiedy raper zżyna od innego, to ten bardziej znany jara się nim do tego stopnia, że przygarnia go do wytwórni. Bonson - Pezet/Małolat, Śliwa - Peja, a z zagranicy Nicki Minaj - Lil' Wayne.

W zasadzie na tym mógłbym tę zakończyć recenzję, ponieważ ksero pozostaje kserem, zwłaszcza kogoś tak marnego jak Rahim. Ale dla przyzwoitości rozwinę również pozostałe aspekty tego albumu.

Jak wspomniałem wyżej - tekstowo jest to poważniejsza, refleksyjna, a miejscami wręcz depresyjna konwencja. Wydaje mi się, że to właśnie w tym miejscu tkwi powód sukcesu wydawnictwa - nie od dziś wiadomo, że nic tak dobrze nie działa na dzieciarnię, jak możliwość utożsamienia się ze smutnym kawałkiem. Nie twierdzę, że teksty są słabe, ponieważ bez większego trudu znajdziemy tutaj jakieś ukryte metafory czy ciekawe porównania, jednak co z tego, skoro przez głos nie da się tego słuchać?

Nie wiem, czy całość bardziej dobijają podkłady, czy chujowi goście. Ci drudzy jeszcze zaniżają i tak kiepski poziom płyty, z apogeum w postaci zwrotki bożyszcza Bisza, który (można by rzec, że standardowo) nawinął obok bitu. W klasycznych podkładach irytuje pompatyczność, która w połączeniu z przepełnioną pretensjonalnością nawijką gospodarza prowadzi nas na wyżyny patosu wyższe od tych zaprezentowanych na płycie B.R.O. To, co DonDe, Greg  i Feru stworzyli tutaj przy pomocy tych wszystkich pianinek i skrzypiec zasługuje na wieczne potępienie.

Kiedy już trafimy na wyróżniający się, nieco minimalistyczny bit Magiery, to kawałek trwa minutę i czterdzieści cztery sekundy... Chyba żeby nie przyzwyczajać się do dobrego brzmienia. Elektroniczny połamaniec od DiNO nie ma nic wspólnego z jego poprzednimi dokonaniami, zaś drugi podkład od tego producenta wpisuje się w portret muzyki z poprzedniego akapitu. Na otarcie łez płytę zamyka gitarowa bomba od niejakiego Timothy Drake'a, na którego z pewnością będę miał oko.

Miałem eliminować przekleństwa z tekstów, ale naprawdę chuj mnie strzela, kiedy w innych recenzjach czytam, że "reprezentant Sumy Styli ma "imponujące flow", "nienaganną technikę", "ogień we flow", "laidbackowe flow", albo "każdy kawałek nas czymś zaskakuje", " bity wpadają w ucho wykorzystując ciekawą sekcję rytmiczną oraz instrumenty", " tym krążkiem młody raper zaskarbił sobie tzw. dożywotni props od swojej publiczności". Serio za pisanie takich bzdur powinni komisyjnie obcinać palce, a w razie dalszego propsowani ścierwa - przebijać uszy. Zresztą pokazuje to pokazuje, ile jest jeszcze do zrobienia na rodzimym podwórku, żeby polski rap wszedł na jakiś sensowny poziom. I jak jeszcze raz usłyszę, że "Bukę stać na więcej" to wykupię cały nakład tych jego wypocin, po czym spalę za szerzenie chujowego gustu.

3/10