Pelson - 3854 i 3 kroki EP [2012]

Na płytę Pelsona czekałem od 2005 roku, czyli momentu premiery pierwszego solowego albumu członka Molesty. „Sensi” mimo wielu wad i niedoskonałości jest płytą, która przetrwała próbę czasu i wracam do niej do dziś. Podobne oczekiwania miałem w stosunku do tegorocznej EP-ki.

Tytułem przypomnienia – początkowo ta płyta miała być częścią składową drugiego albumu Pariasu, który miał opierać się na 3 oddzielnych projektach każdego z członków. Z przedpremierowych wywiadów możemy dowiedzieć się, że o mały włos tak właśnie by się stało, jednak na szczęście dla naszych uszu Eldo i Włodi zajęli się własnymi sprawami, dzięki czemu „3854 i 3 kroki” mogła zostać wypuszczona jako solowe wydawnictwo Pelsona.

Po pierwszych singlach puściłem w niepamięć ostatnie „wyczyny” gospodarza (featy u Pezeta/Małolata, Parias) i uwierzyłem w to, że jest w stanie nagrać dobrą, trzymającą równy poziom płytę. Rzeczywistość brutalnie zweryfikowała umiejętności Pelego, oraz dobitnie pokazała, że ’12 to nie ’05 i jednak wydałoby iść wprzód. Może nie 3854, ale chociaż te 3 kroki.

Przez całą (na szczęście krótką) płytę Pelson serwuje nam to samo, znane wszystkim menu, w którym jedyną zmianą w stosunku do jego ostatnich dokonań są bity. Te zaś nawiązują do klimatu „Sensi” i w zasadzie jest to jedyny bezsporny plus płyty. Nie przez przypadek Tort i Rollin zadbali o to, aby było słonecznie oraz laidbackowo – są to jedyne podkłady, na których gospodarz jest w stanie jako-tako rapować.

Wracając do formy gospodarza – mimo całej mojej sympatii nie potrafię znaleźć dobrych stron chronicznej monotematyczności. Znowu słyszymy o tym, że ma dobre życie, nie daje się systemowi, mógł być w dupie, a jest tu gdzie stoi, Molesta i oczywiście palenie jointów z Alchemistem (ciekawe o czym by nawijał, gdyby to zdarzenie nie miało miejsca?). Do tego w Intrze rzuca kilkanaście wątpliwej jakości panczy, których poziom obniża się jeszcze bardziej w momencie, kiedy zauważymy, że padają one z ust rapera wypierdalającego się na każdym innym, niż laidbackowym bicie. Oszczędzę wstydu i daruję sobie wypisywanie konkretnych wersów.

Wszystko to podane tym samym, monotonnym flow, ale o to nie mam zbyt wielkich pretensji. Miejscami płyta jest pojechana tak, jak powinna do takich podkładów. Chociaż nie zabrakło też wpadek, jak np. w utworze „O niej”, gdzie Hades pokazuje, jak powinno się „rozmawiać” z takim podkładem. Poza członkiem HiFi pozostali goście mogliby nie istnieć – Grizzlee irytuje swoim śpiewem, Eldo im starszy tym gorszy, a Kubson jest po prostu bezbarwny (swoją drogą możecie powiedzieć mi, co ludzie w nim widzą?).

2552 – tyle dni upłynęło od premiery „Sensi”. Od tylu dni pod względem warsztatu Pelson stoi w miejscu i - co gorsza – chyba mu z tym dobrze. Mi jako recenzentowi wręcz przeciwnie i mimo, że po odsłuchu całości nie mam odruchu wymiotnego, to i tak nie mam ochoty na ponowne wciśnięcie "play" (jedna „Tej nocy” wiosny nie czyni). Odnoszę wrażenie, że ludzie oceniają tę płytę zbyt wysoko w stosunku do jej faktycznego poziomu – zapewne z sentymentu. Jednak na tym blogu sentymenty nie są brane pod uwagę.

5,5 + 0,5 za bity = 6/10

P.S. ODPOWIEDZIAŁEM NA PYTANIA POD POPRZEDNIMI POSTAMI, POZDRO