White House - Kodex IV [2012]

Po ostatnim, nieudanym i przegapionym projekcie od White House wrocławski duet producencki powraca z kolejną płytą. W obliczu klęski "Poetów" postanowiono wrócić do sprawdzonej formuły i wskrzesić (rzekomo zakończoną) trylogię "Kodex", której ostatnia część miała premierę w 2007 roku.

W obliczu tej zmiany, lansowane od początku określenie „trylogia” zdezaktualizowało się i teraz mamy tetralogię, a sądząc po niezłym przyjęciu czwartego "Kodexu", w niedługiej przyszłości nawet pentalogię.

Wbrew fałszywym prorokom operacja wskrzeszania zakończyła się sukcesem. Może nie spektakularnym, ale jednak sukcesem.

Już przy zapowiedziach nowego "Kodexu" na Magierę i Laskę zewsząd były słane chuje. Uważałem to za przesadę, jednak również nie wierzyłem w ewentualną moc nowej płyty.

Po milionach przełożeń premiery i innych (standardowych) dla naszego podwórka "działań promocyjnych" płyta wreszcie trafiła na półki sklepowe. Ostateczna data wydania zbiegła się z premierą innych projektów i odsłuch Kodexu odłożyłem na później. Jednak był to błąd.

Wbrew opiniom krążącym w sieci (jeszcze nie widziałem żadnej recenzji) płyta wcale nie jest słaba. Ba, nie jest nawet przeciętna. Do lineupu było trochę zastrzeżeń, jednak jak się okazuje (poza wyjątkami) – zupełnie nietrafionych.

Goście w większości spisali się naprawdę bardzo dobrze i dali z siebie może nie 100, ale przynajmniej te 85 procent możliwości. Oczywiście, różnica poziomów między poszczególnymi trackami istnieje, ale nie jest ona jakaś niewyobrażalnie wielka, na zasadzie: „Track Mesa dobry, reszta do wyjebania”.

Rzucam ogólniki, więc wypadałoby podać kilka konkretów. Na mocną pochwałę zasługują na pewno: Mes z kawałkiem w swoim stylu, Miuosh, z zaskakująco dobrym utworem, HiFi Banda, gdzie nawet Diox dobrze pocisnął, storytelling od Kajmana, osobisty track RPS, combo VNM/Sokół/Hades, Trzeci Wymiar oraz, o dziwo Zip Skład. Utwory ww. wykonawców to naprawdę wysoki poziom, a przecież w tej wyliczance wymieniłem połowę tracklisty.

Oczywiście, są też trochę gorsze (ale nadal dobre) tracki, jak utwór Małpy, który od kiedy przestał ciąć wersy uprawia gonitwę za bitem (ale mimo wszystko ma coś, co przyciąga), Gurala, który nawija tutaj jak na swoim solowym debiucie (to komplement), Piha i Chady, na których album w takiej konwencji można byłoby czekać, ale bez jakiegoś wielkiego ciśnienia.

Tak naprawdę na płycie nie ma utworów asłuchalnych. Nawet tracki zwrotki EWR, Sitka czy też Buki mogą się komuś podobać i wydaje mi się, że właśnie dlatego trafiły na płytę. Po prostu lineup obliczono na maksymalnie duży fanbase przy najmniejszym możliwym wpłynięciu na poziom całości.

Nad bitami nie ma się co rozwodzić. Każdy, kto sięgnął po Kodex IV na pewno kojarzy brzmienie White House i na tej płycie nic się w tej kwestii nie zmienia. Dalej są to klasyczne, klimatyczne produkcje, czyli ten sam styl, za który pokochaliśmy wrocławski duet. Nadal wszystkie bity (bez wyjątku) stoją na bardzo wysokim poziomie. Nie sprawdziły się przypuszczenia, że ta płyta powstaje na odrzutach, żeby hajs się zgadzał.

Tak, jak pisałem wyżej, Kodex IV okazał się sukcesem, co z pewnością jest zaskoczeniem dla większości słuchaczy. Dobre podkłady współgrają z dobrymi gośćmi, którzy w ustrzegli się od marnowania bitów. Mimo, że nie jest to najlepszy z Kodexów, czyli II, ani też niezapomniana I, to i tak znajdziemy tutaj kawał dobrego rapu, lepszego od tego, który znalazł się na III.

 7,5/10