Hary - Jeśli my tego nie zniszczymy, nikt tego nie zniszczy [2013]

To jedna z tych płyt, które sprawdziłem z powodu poleceń w komentarzach. Po szybkim researchu dowiedziałem się, że album trwa raptem 27 minut, dlatego uznałem, że ewentualnie stracę niewiele.

Czasu spędzonego z najnowszym wydawnictwem Harego nie rozpatruję w tych kategoriach. Niemniej mierzi poczucie niedosytu i niewykorzystanego potencjału, pojawiające tuż po zakończeniu odsłuchu.

Objawia się ono we wszystkim (teksty, bity, flow, podkłady) niemal po równo. Na całej płycie stanowczo za dużo wersów o dupeczkach - te pojawiają się zarówno w utworach stricte o nich (których nota bene jest za dużo), jak i w pozostałych. Ponadto mimo ocierania się o różne rozkminki cechuje je luz, który do Harego po prostu pasuje.

W sieci czytam, że na tym albumie usłyszymy "mega podkłady". Poza "Murem" i "Zielonymi jabłkami" są to zwykłe, samplowane bity, które z przymiotnikiem użytym w powyższym cytacie nie mają nic wspólnego. Są po prostu dobre, zaś dwa wymienione w poprzednim zdaniu - nieco lepsze (ale nadal to nic wielkiego).

Flow od pierwszego do ostatniego utworu przemieszcza się po sinusoidzie, na której napotyka: dobre płynięcie, fatalne przyśpieszenia, seplenienie, ładne podśpiewywanie. Strasznie nierówno.

Po wrzuceniu tych wszystkich elementów do tygla otrzymujemy obraz jeżeli nie kopi, to na pewno mocnej inspiracji Mesem. Niemniej widzę tutaj potencjał, na który będę liczył w przyszłości. Póki co oceniam "Jeśli my tego nie zniszczymy, nikt tego nie zniszczy".

5,5/10