Popek i Goście - Monster [2013]

Co jak co, ale przy premierze tej płyty Popek udowodnił, że jest mistrzem prowokacji. Dla niektórych było to spore zdziwienie, dla mnie potwierdzenie jego talentów na tym polu. W końcu ciężko zapomnieć o klasycznych już skitach z jego poprzedniego albumu. Wprawdzie ten pomysł nie doczekał się kontynuacji na „Monsterze”, jednak te wszystkie filmiki wynagrodziły to z nawiązką.

Przez to całe zamieszanie uwierzyłem nawet w słuchalność tej produkcji i nie podchodziłem do niej jak pies do jeża. Początkowy zamiar był prosty: pierwszy odsłuch od pierwszego do ostatniego numeru. Skończyło się na rozbiciu na dwie części. Okazało się, że rację mieli hejterzy.

Szkoda, bo potencjał był. Przez te wszystkie lata Popek nauczył się nawet rapować, ale co mi po tym, skoro i tak robi to jak rzemieślnik, serwując przy tym żenujące teksty? Jedna, dwie, trzy zwrotki w takim klimacie są spoko (dlatego też bronię jego featu u Borixona), ale nie 17.

Podczas odsłuchu monotonia dopadała mnie co drugi utwór. Nie zniwelowały jej ani gościnne zwrotki, ani dobre bity, ani występy grupy Hijack w co drugim utworze. Schemat jest zawsze ten sam: wjeżdża dobry bit, rapuje któryś z gości, myślisz sobie: o, może być niezłe. Potem z buta wjeżdża Popek przebrany za drwala i jest po wszystkim. Momentalnie odchodzi jakakolwiek ochota na odpalenie kolejnego numeru.

Na największy dysonans napotykamy się w numerze z cieszącym się na wyspach niezwykłą estymą Wiley'em. Najpierw Brytyjczyk pięknie płynie po bicie i tworzy naprawdę dobrą 1/2 numeru, a zaraz po nim gospodarz z gracją słonia rapuje nam o tym, że "to jest ta impreza, na której wyrwiesz szmule / rozjebiesz cały hajs, nie pamiętając nic w ogóle". Litości.

Mierzi również fakt, że nikt nie raczył opublikować listy producentów. Tak wiemy tylko, że za bity odpowiadają: Matheo, P.A.F.F., Jerome Porchy i Steel Benglez. Jednak nie mam pojęcia, kto zrobił który z nich, więc trudno mi się do tego jakość odnieść. Na pewno brzmienie stoi na wysokim poziomie. Przy tym jest naprawdę brytyjskie i spokojnie można postawić tę płytę na półce "Grime".

Jak  nawinął sam główny zainteresowany "nie jestem artystą, jestem rzeźnikiem". Ta płyta to zmarnowany potencjał na zrobienie czegoś dobrego i naprawdę świeżego na skalę naszego kraju. Zaprzepaszczona rzecz jasna przez gospodarza, który poza braniem samych zwrotek mógł też pomyśleć nad lekcjami rapowania od gospodarzy.

2,5/10 + 0,5 za bity = 3/10