DwaZera - Płyta Z Czarnych Płyt [2011]

Z pewnością będzie to jedno z większych zaskoczeń, ale co poradzić, skoro taka jest prawda. Nie ma co ukrywać - zespół DwaZera przez kontrakt w PROSTO złapał Boga za nogi, a wzrost jego popularności wydawał się nieunikniony.

Tak się jednak nie stało i aktualnie "Płytę z czarnych płyt" możemy kupić w formie 2 za 1 wraz z krążkiem drugiego promocyjnego niewypału, czyli Braha. Czy skład z Trójmiasta zasługiwał na to, aby tak skończyć?

Na pewno nie, choć oczywiście nie jest to album wybitny. Tomasina, Rak i DJ Wojak zrobili projekt według najstarszego i najprostszego rapowego schematu. Czytając to zdanie wydaje się, że nie ma za bardzo nad czym się zachwycać, o ile w ogóle warto sprawdzać.

Nie chcę używać przesadnych porównań, ale uważam, że coś w tym jest jak w przypadku pierwszego albumu Zeusa - niby nic nowego, ale trudno przy tym nie przystanąć. Tutaj mamy znacznie gorsze umiejętności wokalne (zwłaszcza Raka), aczkolwiek nadrabiane pomysłami na kawałki.

Owe koncepty nie są jakoś wybitnie odkrywcze, ale ugryzione w taki sposób, że podczas odsłuchu nie myślimy "eee, to już było". Zdecydowanie wyróżniające się to: "Cyrk", "Może za jakiś czas", "Tracklista" i ŚWIETNE "Gwiazdy".

Kwestia podkładów została zdefiniowana w tytule, czyli sample z wosku. Podkłady klasyczne, brudne, tworzące spójny klimat. Często są próbki z polskich płyt. Bez udziwnień  które zresztą nie są tutaj potrzebne. W większości utworów całości dopełniają skrecze DJ-a Wojaka.

I to w tym miejscu zaczyna się największy minus płyty: gdyby Rak pozostał przy robieniu bitów (za które odpowiada)/ograniczył się do paru zwrotek, to ten CD byłby o niebo lepszy. A tak większość stylowych szesnastek od Tomasiny jest psutych przez kolegę-rzemieślnika.

Drugim problemem są goście, poza HiFi Bandą po prostu zbędni. Każdy z nich zaniża poziom poszczególnych kawałków. Sam nie wiem, czy bardziej zepsutym numerem jest "Czas nas zmienił" czy może "Jakość".

Mimo tych wszystkich minusów trzeba przyznać, że płyta ma swój urok i "to coś", dlaczego warto ją przesłuchać i wracać do poszczególnych numerów. Szkoda, że przeszła z praktycznie zerowym echem, którego brak dał efekt w postaci ciszy od trójmiejskiego składu.

7/10