Beeres - Klub Wyklętych Futurystów [2012]

Po przesłuchaniu tej płyty uczciwie muszę przyznać, że jednak coś jest w tej „klątwie Aptaun”. Bo jak inaczej racjonalnie wytłumaczyć fakt, że właśnie w tej wytwórni nie wyszła jeszcze żadna płyta, na której gospodarz wykorzystywałby chociaż 50% swojego potencjału? Niestety, ale w ten trend wpisuje się również Beeres i jego nieudana próba wjazdu z buta na scenę.

O samym Konradzie nie będę się rozwodził – parę miesięcy temu popełniłem recenzję jego mixtejpu z poprzedniego roku. Wtedy oceniłem to bardzo pozytywnie i wyrażałem nadzieję, że pełnoprawnym materiałem rozjebie rapgrę.

W końcu nastąpiła długo oczekiwana premiera i przez nikogo nieprzewidziana klapa. Klapa porównywalna z tą, którą mieliśmy okazję obserwować przy okazji „Równonocy” Donatana. Rozumiem, że Beeres jest jeszcze młody, ma czas itd., ale nagranie płyty gorszej od mixtejpu na kradzionych bitach to naprawdę nie lada wyczyn.

Najgorsze jest to, że po rozłożeniu albumu na czynniki pierwsze wszystko prezentuje się przynajmniej dobrze. Bardzo dobry wokal, podśpiewywanie (może nie najwyższej jakości, ale wypierdalać z pisaniem, że wycie VNM-a > Beeres), damskie wokale, drejkowo-kanyewestowe bity, bezbłędne poruszanie się po nich, tekstowo bez fajerwerków, ale też niema się do czego przyczepić.

Po wrzuceniu ich wszystkich do tygla wbrew oczekiwaniom nie otrzymujemy bardzo dobrej, nowoczesnej kompozycji, a jedynie nieudany eksperyment, w którym zabrakło „tego czegoś”, albo jak kto woli – jaj.

Wszystko rozmywa się gdzieś po drodze, między wersami  o dupeczkach a tymi o zmianie gry. Na taki rodzaj rapowania, jaki prezentuje gospodarz KWF można sobie pozwolić po paru latach na scenie, ale nie na początku swojej przygody. Zamiast soczystych bangerów jak chociażby „Co zrobić z tym” otrzymujemy pitu pitu będące wynikiem przedawkowania „Runaway” i „Crew Love” (to tylko pierwsze z brzegu przykłady, żeby ktoś mnie zaraz nie łapał za słowa).

Beeres dostał u mnie spory kredyt zaufania i mimo, że go tutaj nie wykorzystał, to jednak mój stosunek do tego rapera nie zmienił się. Po prostu uderzył swoim potencjałem w niewłaściwe tony, w dodatku w niewłaściwym momencie. I zachodzę w głowę, czy Pyskaty nie umie powiedzieć swoim podopiecznym, że coś jest słabe/nie takie, jak powinno być, czy po prostu ma tak spierdolony gust. Biorąc pod uwagę jego ostatnie solo skłaniam się ku opcji nr 2.

6/10