Okoliczny Element - Kosze Zerwane [2012]

5 lat temu byłaby to najbardziej oczekiwana przeze mnie płyta roku. 3 lata temu czekałbym, jednak z pewnymi obawami. Od 1,5 roku moja zajawka na Okoliczny zmalała niemal do zera. Paradoksalnie przy większym zaangażowaniu i profesjonalizmie chłopaków.

Moi czytelnicy powinni wiedzieć, ale dla jasności: co to dokładnie za skład? Oczywiście jest to beta wersja Dinala, który zresztą Mej współtworzył. Po tym jak Wankz zrezygnował z rapowania, jego kolega  z zespołu poczuł, że powinien kontynuować misję i po dokooptowaniu Nin'Jaha stworzył duet OE.

Jako, że Dinal był jedyny w swoim rodzaju, to apetyty fanów tego składu zostały rozbudzone i nie ma w tym nic dziwnego. „Pierwsza rozgrzewkowa EP” rokowała całkiem nieźle. Szkoda, że później było tylko gorzej. „Schody donikąd” to bardzo nierówna płyta, aczkolwiek z paroma przebłyskami. „Kosze zerwane” są już zwyczajnie słabe.

Jednak ta mizerność materiału nie wzięła się znikąd. Jak ktoś dobrze napisał: „jeśli pierwsza rozgrzewkowa to była impreza, to kosze zerwane są kacem”. Jednym słowem chłopaki postanowili troszkę spoważnieć, co delikatnie mówiąc nie było najlepszym wyborem.

Niestety, ale nowy album jest gorszy od swojej poprzedniczki zarówno pod względem tekstów, jak i jakości ich rapowania. Już na tamtej płycie miejscami czuć było niedoróbki, tutaj wśród zwrotek Nin'Jaha znajdziemy ich mnóstwo. Mejdej się trzyma, ale mimo wszystko też jest to zniżka.

Followupowanie samego siebie po raz enty serio nie jest fajne. Jak pisałem wyżej – tematyka zrobiła się poważniejsza, chociaż dalej motywem przewodnim jest (względny) luz. Coś tam o miłości, wygrywaniu życia, chujowej Polsce, jaraniu i piciu ujęte w najprostszy z możliwych sposobów. Żeby było jasne, nie czepiam się tego, ponieważ jest to składowa stylu OE. Chodzi mi o znacznie niższy poziom tekstów niż przy zeszłorocznym albumie.

Bitowo wydaje się być lepiej, w końcu swoje trzy grosze dorzucił tutaj również Urbek. Poza nim za pozostałą część produkcji odpowiada Mejdej, ukrywający się pod różnymi ksywkami. Nie ma się czego przyczepić, ale powodów do pochwał również nie ma za wiele – jak wspominałem już parę razy, bity oparte na samplach na bardzo wysokim poziomie to w Polsce już norma, a nie wyjątek. Te użyte przy warstwie dźwiękowej „Koszy” zostały obrobione bardzo fajnie, bez zbędnych odlotów, ale też bez przebłysków na poziomie „Balsam party” czy „Coś dobrego, coś złego”.

Dla fanów ta płyta będzie rozczarowaniem, dla uważnych obserwatorów sceny raczej kolejną przystanią na równi pochyłej, na którą to OE wskoczył już po pierwszej płycie. Szkoda, bo potencjał był – może nie na podbijanie list OLiS, ale na oddane grono słuchaczy. Tak pod kątem rapowym spisuję opolski skład na straty, zaś bity niech dadzą lepszym od siebie.

5/10