Tede - Elliminaticket [2013]

Co do tego, że 2013 będzie rokiem TDF-a, nie ma już większych wątpliwości. Ta płyta to potwierdzenie jego niemal życiowej formy.

"Elliminaticket" to album, który była dodawana do biletów z okazji (słynnych) urodzin Tedego w Milnie. Poza znanym już wcześniej "Lambo" i "Wers ssacze" otrzymujemy również dwa inne odrzuty: "Jest koszt" i "Melo inferno". Pozostała siódemka to premierowe utwory, nagrane specjalnie na tę okazję.

Muzyczne akcenty rozkładają się podobnie, jak na protoplaście - lekka przewaga newschoolu jest równoważona przez bardziej klasyczne brzmienie, a nawet g-funkowe "Lubię mieć chill".

Na majku gospodarz pod każdym względem prezentuje formę (i treść) zbliżoną do Elliminati. Prócz tego warto zaznaczyć mistrzowski feat Wdowy (bez wątpienia będzie on walczył o tytuł featuringu roku).

Jeżeli słuchałeś Elliminati do porzygu i nadal jest spragniony nowych tracków od Tedego, to ta płyta powinna spełnić twoje oczekiwania. Już prawie 50 tracków w tym roku i wszystkie na poziomie, chylę czoła.

8/9

Skala Ocen

10 - ideał, płyta ponadczasowa, klasyk w dniu premiery. Płyta powinna wnosić coś nowego
9,5 - płyta niemal idealna, ale z paroma wadami, na które nie da się przymknąć oka. Tak jak wyżej, powinna wnosić coś nowego.
9 - maksymalna nota, jaką może dostać idealna płyta na znanych już wszystkim patentach. Doskonały przykład to "Co nie ma sobie równych" Zeusa.
8-8,5 - bardzo dobre płyty, z bardzo małymi wadami.
7-7,5 - całość raczej na plus, ale "żeby plusy nie przysłoniły wam minusów". Wady konieczne do wyeliminowania przy następnej produkcji
6-6,5 - typowa solidność. Ostatni próg słuchalności w całości. Jeżeli ktoś miał dobry pomysł i w 3/4 mu nie wyszedł, to również może tutaj trafić
5-5,5 - cienka linia, oczko wyżej zobowiązuje do reprezentowania pewnego poziomu, oczko niżej to już słabość. Płyty "pół na pół", bądź z niewykorzystanym potencjałem.
4-4,5 - płyty generalnie słabe, ale z paroma dobrymi momentami, które rokują na lepszą przyszłość.
3-3,5 - kiepskie produkcje z pojedynczymi przebłyskami w obojętnie jakiej formie. Raczej nieprzyszłościowe.
2-2,5 - najczęściej chujowizna na w miarę dobrych bitach, składanki z 1-2-3 dobrymi utworami, jeden przebłysk.
0,5-1,5 - najgorsze z możliwych, brak możliwości przesłuchania do końca (mimo szczerych chęci), słuchanie grozi chorobą i zniechęceniem do rapu.

Anonimowy says:

3 sierpnia 2013 20:34

Kabi i tak nie przelecisz wdowy, przestań ją propsować non stop. No i klasyk ocena!