Przekrojowo: Ten Typ Mes #5 Powrót do normalności (2011-2012) i Gorsze Żbiki (2013-?)

W związku z dość długą przerwą między pierwszą a drugą solówką, trzecia płyta nie była specjalnie wyczekiwana, ani zapowiadana. Powszechnie było wiadomo, że Mes coś tam dłubie, ale termin zakończenia prac nad kolejnym projektem pozostawał raczej tajemnicą.

W końcu 29 marca 2011 roku światło dzienne ujrzał pierwszy singiel, czyli energetyczne "Otwarcie" na bicie Bobera (Bober co za bit!). Rzut okiem na teledysk i uff, można odetchnąć z ulgą. Nie ma okularów, nie ma rękawiczek, nie ma kapelusza - czyli Piotr raczył się opamiętać. Ciekawe, czy sam na to wpadł, czy ktoś mu to mocno wyperswadował? Tak czy inaczej normalność wróciła, czekamy więc na album.

Całość ukazała się na rynku w kwietniu tego samego roku i spowodowała kolejny szok, tym razem pozytywny. Ta płyta to naprawdę 101% możliwości Mesa na tamten moment i wykorzystał je po prostu perfekcyjnie. Myślę, że było to możliwe głównie dzięki oddaniu niemal całości produkcji (poza 4 wyjątkami) innym i skupieniu się na tym, co wychodzi mu najlepiej, czyli rapowaniu (i śpiewaniu). KNS to przede wszystkim płyta znacznie bardziej spójna, niż nieszczęsny "Zamach". Gdyby wyrzucić "Szukam..." i "Zanim znajdziemy" to bez trudu "bardziej" z poprzedniego zdania można byłoby zastąpić "w pełni".

Mes pokazuje tutaj wszystko, czego nauczył się przez te wszystkie lata. Numery z podkładami d'n'b oraz dubstepowymi udowodniły, Szmidt nie będzie miał problemu również w przypadku pogiętej elektroniki. "L.O.V.E." jest swoistym ukoronowaniem tych wszystkich lat podśpiewywania - poza dochórkowanym przez Pacaka "bajek" jest to pięknie zaśpiewany refren, aż miło dla ucha. Podobnie można powiedzieć o "W deszczu i w upale". W kwestii bitów ciężko napisać coś jednoznacznego, ponieważ jest to wielowymiarowy kolaż brzmień i masa inspiracji. Pewne jest jedno: takiego brudu i mroku jak przy okazji "Jak to" tutaj (niemal) nie znajdziecie. Wszystko idzie w stronę wymuskania, co dobrze łączy się z płynnym przechodzeniem z rapu do śpiewu. Tekstowo są to przede wszystkim emocje i ekshibicjonizm, do których Mes przyzwyczaił  nas już wcześniej.

To właśnie od "Kandydatów" rozpoczął się REALNY fejm Mesa. Wcześniej były to jedynie jakieś (mniejsze lub większe) popłuczyny po bardziej znanych kolegach, jak Gural lub Pezet.

W tej perspektywie ciekawie prezentują się featuringi Mesa z omawianego okresu. We wcześniejszych latach problemem było to, że swoje zajawki z płyt przenosił na zwrotki gościnne. I tak w okolicach "Spalonych" starał się nawijać w takim klimacie, zaś przy premierze "Zamachu" każdy kolejny feat sprawiał wrażenie wyrwanego z tego albumu. Od trzeciej solówki te problemy zniknęły, co cieszy. Fajnie widać to na przykładzie "Cyphera" z "De Nekst Best" VNM-a, "Sponsora" BRX-a, czy "Charlie Sheena" Pezeta. Bezapelacyjnie jednym z najlepszych numerów ubiegłego roku są "Dorosłe dzieci we mgle" z czwartego Kodexu.

Poza tym warto odnotować track nagrany na kompilację "A pamiętasz jak?", czyli nawinięty "za pomocą" flow Fu "Henryk Bista". W świetle tego warto zastanowić się również, czy Mesowi nie kończą się powoli pomysły.

Płyta, która stała się syntezą wszystkiego, co najlepsze z poprzednich produkcji Szmidta, dość poważnie rozbudziła apetyty słuchaczy. Przyznaję, że sam byłem w gronie recenzentów oczekujących na następne solo w formie arcydzieła, przed którym będą kłaniały się kolejne pokolenia polskich raperów. Gdybym skończył ten tekst wcześniej, to właśnie tutaj by się urywał. Niestety wszystko się przedłużyło i już wiemy, że Mes zamiast iść za ciosem postanowił się cofnąć i nagrać płytę z "lepszymi" żbikami. Jej recenzja znajduje się na blogu, raczej nie mam już nic do dodania. Czekamy co dalej z tego wyniknie, mam nadzieję, że nie świadczy to o nieprzekraczalnym poziomie ustanowionym przez KNS. Na razie ostatnia płyta (nawet, jeżeli nie jest to pełnoprawne solo) wszystko popsuła i ciężko jest wyrokować na przyszłość.

Ten Typ Mes i Lepsze Żbiki - Recenzja