Żyt Toster - Pięć Miejsc Po Przecinku [2012]

„Jestem znany z tego, że nie zna mnie twoja banda” – nawija gospodarz w jednym z utworów. Fakty są jednak zgoła inne. Obecnie Żyt znany jest z wygrania konkursu na ASów Aptaun oraz z najgorszej ksywki wśród poważniejszych raperów. Jestem przekonany, że przynajmniej ¼ odbiorców zainteresowała się tym przeciętniakiem właśnie przez nią.

Kolejna ćwierć fanbase'u to efekt koleżeńskiej przysługi HuczuHucza, który to od jakiegoś czasu namiętnie spamuje swój fanpage (na którym zostałem zablokowany za pisanie niewygodnych komentarzy, pozdrawiam) informacjami o zbliżającym się albumie suwalskiego rapera.

Przeciętny słuchacz mógłby odnieść wrażenie, że właśnie wychodzi jakaś naprawdę warta zachodu płyta. Odczucie to potęguje fakt, że zamiast wrzucić album normalnie do Internetu i jarać się przyjęciem, postanowiono ograniczyć się do wersji fizycznej oraz odsłuchu na kanale Aptaun. Uważam, że to wylewanie dziecka z kąpielą i jeszcze obróci się przeciwko Żytowi. Niemniej wrażenie ekskluzywności zostało wytworzone i na pewno część osób kupi płytę właśnie z tego powodu.

Zostawmy hejty na promocję i ksywkę, pozwólmy raperowi obronić się rapem, czyli tym, co nie ma prawa szwankować, zwłaszcza przy takiej otoczce. Jak nietrudno zgadnąć i tutaj czeka nas rozczarowanie. Jak normalnie cieszę się z mody na rap, tak w takich przypadkach jestem zwyczajnie wkurwiony. Przychodzi kolejny, niewyróżniający się niczym grajek i będzie (jak sam twierdzi) zmieniał grę. Ciekawe czy zauważył, że 1/3 płyty to diss na samego siebie?

Więc co takiego ma do zaoferowania Żyt Toster w zamian za 50 minut mojego czasu? Przede wszystkim przeciętność do bólu, reprezentowaną przecież już przez paru grajków. Do tego niezłe, klasyczne bity i przeruchane tematy, których nawet nie próbował oryginalnie ugryźć. Przykro mi, ale to wszystko już było. Do tego dodajmy, że momentami flow, akcentowanie i koncepty to Łona wanabe. Numer otwierający album spokojnie można byłoby puścić niezbyt zorientowanemu słuchaczowi jako odrzut Łony z czasów „Nic dziwnego”.

Tutaj pojawia się pytanie, czy ilość gości była czymś zdeterminowana, czy też była działaniem niezamierzonym? Podejrzewam, że po prostu „tak wyszło”, jednak do zatuszowania przeciętności gospodarza zabrakło przynajmniej drugie tyle ksywek na trackliście. Te, które się pojawiły dały radę, ale bez rewelacji. Oczywiście wyłączając z tego PeeRZeta, który bez fajerwerków, ale stanął na wysokości zadania.

Cokolwiek wartego uwagi zaczyna się dopiero pod koniec płyty, chodzi o dwa ostatnie utwory. Jeżeli całość byłaby na takim poziomie, to z pewnością recenzja wyglądałaby znacząco inaczej, a ocenę widniejącą na dole można byłoby przemnożyć przez dwa. A tak mamy przeciętne przeciętniactwo graniczące ze słabizną na klasycznych bitach, czyli polski przepis na sukces. Niestety.

3/10

 P.S. WIĘCEJ O ŻYCIE JUŻ NIEDŁUGO W KOLEJNYM ODCINKU "MŁODYCH KOTÓW"